με θλίψη βίωσα τις πρόσφατες εξελίξεις αλλά και πληροφορήθηκα τις δηλώσεις ανθρώπων με τους οποίους έχουμε κάνει αδελφική παρέα και μας ένωνε αγάπη σχετικά με την λατρεμένη μας ομάδα ΠΑΣ ΚΟΡΙΝΘΟΣ.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Πως φίλοι που τους ένωνε η κοινή «καψούρα» για την αγαπημένη τους ομάδα τώρα «μαλλιοτραβιούνται» στα κανάλια και στα sites;

Πως άνθρωποι που επένδυσαν χρόνο και χιλιάδες ευρώ με ατελείωτα όνειρα για ανόδους, τίτλους και κατακτήσεις έφτασαν στην μεταξύ τους διαπόμπευση και στον διασυρμό;

Αναλαμβάνω, ως ένας απ’ όλους τις ευθύνες που μου αναλογούν και ζητώ συγνώμη!

Τον τελευταίο μήνα και δαπανώντας χιλιάδες ευρώ προσπάθησα να γιατρέψω τις πληγές από την εσωτερική διαμάχη της ομάδας νομίζοντας ότι είμαι ο μόνος που έχει απομείνει σ’ ένα ακυβέρνητο καράβι που χτυπήθηκε αλύπητα από κακοκαιρία…

Φαίνεται ότι προφανώς έκανα λάθος!

Αρκετοί, αν όχι πολλοί, εμφανίστηκαν στο Πρωτοδικείο ή έκαναν δηλώσεις και δηλώνουν παρόν στην επόμενη μέρα της ομάδας! Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι έκανα λάθος και ότι η απόπειρά μου να σώσω την ομάδα μετά τις μαζικές αποχωρήσεις που ακολούθησαν την ήττα από τον Παναργειακό ήταν ουτοπία. Σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω ούτε για την προσπάθεια αυτή, των τελευταίων ημερών, που συνοδεύτηκε με την κατάθεση χιλιάδων ευρώ στο ταμείο της ομάδας ούτε με την γενικότερη ενασχόληση μου με τον ΠΑΣ ΚΟΡΙΝΘΟΣ.

Όμως, εχτές διαπίστωσα ότι τελικώς εγώ αποτελώ το πρόβλημα και ότι η τάχα αυταρχική και απολυταρχική συμπεριφορά μου δημιούργησε όλα τα δεινά της ομάδας ή τουλάχιστον τα περισσότερα.

Δηλώνω ευθαρσώς ότι αποχωρώ από την διοίκηση της ομάδας οριστικά και αμετάκλητα. Δεν τρέφομαι από καμία ματαιοδοξία να είμαι ισόβιος πρόεδρος της ομάδας ούτε αποκομίζω κάποιο όφελος απ’ αυτό, όπως και οι υπόλοιποι. Επομένως, αφού το πρόβλημα ήμουν εγώ, το πρόβλημα παύει να υπάρχει.

Στον φίλο μου Αλέξη Κούγια απαντώ ότι σαφώς δεν γνωρίζω «τόση μπάλα όσο αυτός» και ουδέποτε ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα, επειδή γνωρίζει τα του ποδοσφαίρου όσο λίγοι, εάν αποφασίσει να αναλάβει αυτός τα ηνία της ομάδας, θα είμαι ξανά δίπλα του, και όπως το μακρινό 2002 που τα οικονομικά μου δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση.

Σε όλους τους υπολοίπους συνοδοιπόρους αυτά τα δύο χρόνια εύχομαι να πάνε την «Μπάρτσα» μας ψηλότερα απ’ όσο έχουμε φανταστεί και εάν τους πίκρανα τους ζητώ συγγνώμη απ’ την καρδιά μου!

Ως επίλογο αφήνω αυτό.