By 
Μελίνα Μερκούρη. Πόσα πολλά προσόντα έχει μαζεμένα μια γυναίκα σύμβολο. Γράφουμε έτσι, γιατί κανείς μας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει παρελθόντα χρόνο, σε κάποιον που ζει ακόμα ανάμεσά μας.
Η Μελίνα είναι ιδέα, είναι σύμβολο, είναι πνεύμα, που στριφογυρνά τις νύχτες πάνω απ’ τα μέρη που αγάπησε. Μοιράζεται, ανάμεσα στην Επίδαυρο, τη Γαλλία, το Βρετανικό μουσείο κοιτάζοντας με θλίψη τα μάρμαρα που τόσο αγωνίστηκε να φέρει πίσω. Είναι η Στέλλα, η Φαίδρα, είναι το κορίτσι του Ποτέ την Κυριακή κι ας ταξίδεψε Κυριακή. Είναι στοιχειό των πολιτικών και θεατρικών δρώμενων, που παρατηρεί με τα τεράστια εκφραστικά μάτια της, που πότε γελούν και πότε συννεφιάζουν τα καλά και τ΄ άσχημα.
Το τεράστιο στόμα της, που η ίδια έλεγε πως στην αρχή ήταν εμπόδιο στην καριέρα της. Αυτά τα τόσο διαφορετικά και όμορφα χείλια της που μας καθήλωναν, η Μελίνα η αρχόντισσα, η Μελίνα η βασίλισσα, που έμελλε η τελευταία της παράσταση στην Επίδαυρο να είναι η Κλυταιμνήστρα, στρυμωγμένη μέσα σ ένα κατάμεστο θέατρο, που λέγεται πως εκείνο το βράδυ έφτασε τους 18.000 θεατές. Στρυμωγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλον, ακόμα κι απ’ τα κλαδιά των πεύκων κρέμονταν θεατές. Η ώρα της υπόκλισης ήταν θρίαμβος. Σείστηκε το αρχαίο Θέατρο, ξύπνησαν οι Θεοί ανταρεμένοι και η εκείνη έλαμπε μέσα στο χρυσό αρχαίο ένδυμα.
Comments