Τέλης Καλλής…ενας πολιτης μιας κατεχομενης χωρας: Γιατί με ξέχασες μωρέ…γιατί…γιατί;;;

Θα ήθελα να σού πω , πώς δεν σε ξεχνώ…μα σε ξέχασα… Έμειναν μονάχα τα συνθήματα και τα λόγια επι χάρτου….

Ετσι δεν έγινε και με τον Λαμπράκη,τον Πέτρουλα, τον Παναγούλη;;;

Φώναζα μέσα στους δρόμους ζεί.. ζεί.. ζεί…κι όμως με τα χρόνια τούς άφησα να πεθάνουν ..να ξεχαστούν…

Κάθε βράδυ εδώ και χρόνια ..μα ακόμα πιο πολύ στις επετείους…περνάνε απο μπροστά μου σαν σκιές αυτοί που στάθηκαν αγέρωχα μπροστά στα φασιστικά πολυβόλα ,στις ορδές τών βαρβαρων κατακτητών για τη λευτεριά της πατρίδας και με ρωτούν… Γιατί μωρέ;;;;Γιατί;;;

Εκει έρχονται και οι αετοί τής αντίστασης , κορίτσια και αγόρια που όρθωσαν το ανάστημα τους η Λέλα Καραγιάννη ,η Μαρία Δημάδη,η Ηλέκτρα Αποστόλου,ο Σταύρος Ανδρεαδάκης και με ρωτούν επίμονα…Γιατι;;;…Γιατι;;

Εκεί έρχονται από τις εξορίες ,απο τα πεδία των μαχων,απ τις ματωμένες διαδηλώσεις και με ρωτούν Γιατι;;;Γιατι μας ξεχασες;;;

Ο Αυξεντίου ,ο Καραολής,ο Σολωμός Σολωμού..η Μαντώ ,ο Νικήτας,ο Κώστας Γεωργάκης του αντιδικτατορικου αγώνα ,ο Μουστακλής,ο Πλουμπίδης…ο Τσε και με ρωτούν… Γιατι;;…Γιατί;;;

Θα ήθελα να μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σού πω … πώς δεν σε ξεχασα ..πως ακόμη σε θυμάμαι και δακρύζω και εμπνέομαι απο το κάθε σου βήμα ,απο τη κάθε στιγμή τού ιερού σου αγώνα για τη Δημοκρατία…την Εθνική ανεξαρτησία…τη Λαϊκή κυριαρχία….όμως το ξέρω και το ξέρω καλά πώς δεν αρκεί μονάχα ο λόγος ….

Το ξέρω σήμερα όσο ποτέ…σήμερα σε μια πατρίδα κατεχόμενη εδώ και πολλά χρονια …

Το είδα σήμερα ξανά στα μάτια τού επίσημου προσκεκλημένου πώς σ άφησα να πεθάνεις σε μια χώρα που έμαθε να ζεί με τον θάνατο αντάμα …σε μια χώρα που είναι χαρούμενη κι ευτυχισμένη γιατί έπαψε να λέει το θάνατο θάνατο…βαφτίζοντας τον …ζωή….ζωή εν τάφω………………..

Τέλης Καλλής…ενας πολιτης μιας κατεχομενης χωρας