ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40: Η ανατίναξη του Ισθμού της Κορίνθου από τους Γερμανούς (ΒΙΝΤΕΟ)

Για πολλούς από εσάς, ίσως αυτή η ιστορία να είναι άγνωστη, είναι όμως πραγματική.

Στις 03/10/1944 οι Ναζί καταπόντισαν στη διώρυγα της Κορίνθου ένα τρένο με 40 περίπου βαγόνια με κρατούμενους όπου ανάμεσά τους υπήρχαν και 300, ίσως και περισσότεροι, Ιταλοί στρατιώτες, κρατούμενοι των πρώην συμμάχων τους.

Η νέα αυτή σφαγή που έρχεται να συμπληρώσει τη μακάβρια λίστα με τους αγνοούμενους Ιταλούς στρατιώτες που βρέθηκαν σε ομαδικούς τάφους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Λεόπολη, Πέρσι και στο Ντούμλιν της Πολωνίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «L’UNITÀ», στοιχεία για την σφαγή δίνει για πρώτη φορά η ελληνική εφημερίδα της Πάτρας ΗΜΕΡΑ, το 1951. Πιο συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος Νίκος Πολίτης δημοσιεύει τότε μία συνέντευξη με τον μηχανοδηγό του μοιραίου τρένου Τάκη Παπαγγελόπουλο, ο οποίος και του διηγείται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Ο μηχανοδηγός, ο οποίος για να ξεπεράσει το σοκ νοσηλεύτηκε αργότερα σε νευρολογική κλινική, περιγράφει την «πτώση» των 120 μέτρων του τρένου με μία μόνο λέξη: Φρίκη!!

Σώματα, σίδερα και μαζί εκρήξεις, (φαίνεται ότι το τρένο μετέφερε και πυρομαχικά), είναι ότι έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη του. Πιθανότατα οι δολοφονημένοι στρατιώτες είναι οι επιζώντες της Κεφαλλονιάς, από τον γνωστό αποδεκατισμό των ιταλικών διμοιριών στο νησί.

Λέει ο Τάκης Παπαγγελόπουλος :

«…Ήμουν στο Αίγιο εκείνη την ημέρα.
Με φωνάξανε να οδηγήσω ένα τρένο με καμμιά σαρανταριά βαγόνια.
Μέχρι την Κόρινθο, μου είπαν.
Δεν ήξερα από πού ήρθε.
Σε πολλά βαγόνια είχε Ιταλούς αιχμαλώτους.
Ήταν πάνω από 250 ίσως θα ήταν 270-280.
Άλλοι κουβεντιάζανε σιγά-σιγά, άλλοι σιγοτραγουδούσανε.
Στην αρχή δεν ήθελα να πάω.
Ήμουν κουρασμένος.
Είχα μέρες να κοιμηθώ καλά από την πολλή υπηρεσία.
Μα δεν υπήρχε άλλος.
Οι Γερμανοί που συνοδεύανε το τρένο φαινότανε βιαστικοί.
Όταν ανεβήκαμε στη μηχανή, κάθισαν δύο κοντά μου με τα όπλα στο χέρι.
Σ΄ όλο το ταξίδι, λέγανε, λέγανε… Φαίνεται ότι δεν συμφωνούσαν.
Όλο κουβεντιάζανε κι όλο κοιτάζανε ανήσυχα κι από τις δύο μεριές του δρόμου.
Κοντά στην Ακράτα με νοήματα μου έδωσαν να καταλάβω ότι η γραμμή σε κάποιο σημείο ήταν χαλασμένη.
Εγώ το ΄ξερα αυτό και πέρασα από κει το τρένο με «βήμα πεζού».
Κοντεύαμε να φθάσουμε στην Κόρινθο, όταν μου δώσανε διαταγή να τραβήξω για τον Ισθμό.
Γνώριζα ότι η γέφυρα ήταν κομμένη κι άρχισα να σκέφτομαι, τι θέλουν να κάμουν.
Αυτοί όλο και με πρόσεχαν περισσότερο.
Τα πιστόλια δεν τα έβαλαν καθόλου στην τσέπη τους.
Καμιά φορά, με μισά ελληνικά που ήξερε ο ένας, με μισά ιταλικά που ήξερα εγώ και με χειρονομίες μ΄ έκαναν να καταλάβω τι «καταστροφή» θέλανε να κάμουν.
Μου είπανε να λιγοστέψω την ταχύτητα για να πηδήξουμε κάτω, όταν θα πλησιάζαμε εκεί που ήταν κομμένη η γραμμή και ν΄ αφήσουμε το τραίνο να πάει στο γκρεμό. Έτσι και έγινε…
…Όταν πήδησα από τη μηχανή, έτρεξα προς τα πίσω.
Έκλεισα τα μάτια μου να μην δω την καταστροφή.
Άκουσα την κουτρουβάλα που έκαναν τα βαγόνια.
Σκέφτεσαι 120 μέτρα ύψος!
Αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, που ήταν μέσα πήγαν από συγκοπή στον αέρα.
Τους Γερμανούς τους έχασα. Άκουσα εκρήξεις, σωστές βροντές.
Χώματα να κατρακυλάνε.
Έλεγα πως ήρθε η «συντέλεια» του κόσμου…
Γύρισα από κει ποδαρόδρομο μέχρι την Πάτρα…»