By 
Με αφορμή τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 τα οποία δεν γιορτάστηκαν λόγω της υγειονομικής κρίσης που υπήρξε το 2021 το 2022 ήταν γεμάτο εκδηλώσεις για τα 201 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821. Αναμφίβολα μια από τις δράσεις που ξεχώρισαν ήταν και αυτή της αποκατάστασης μιας ιστορικής αδικίας.
.
.
.
Η τελευταία επιθυμία του Νικηταρά, σύμφωνα με τον επικήδειό του, ήταν να ταφεί δίπλα από τον θείο του και πρωτεργάτη του Αγώνα, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ούτε αυτή η επιθυμία όμως δεν είχε γίνει σεβαστή, μέχρι τις 23 Μαρτίου 2022 όπου με πρωτοβουλία ενός Βατραχανθρώπου του Λιμενικού Σώματος εν αποστρατεία, του Κώστα Χατζηδάκη, δίπλα από τον τάφο του Γέρου του Μοριά, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, τοποθετήθηκε το κενοτάφιο του Νικηταρά και έτσι η τελευταία του επιθυμία έγινε επιτέλους πραγματικότητα.
.
Αριστερά ο γλύπτης Γιώργος Ρούσσης και δεξιά ο Κώστας Χατζηδάκης, με πρωτοβουλία του οποίου εκπληρώθηκε η τελευταία επιθυμία του Νικηταρά.
Νικηταράς: Η Ελλάδα τον τίμησε ρίχνοντάς τον στη φυλακή και δίνοντας του άδεια να ζητιανεύει
.
Η ιστορία του Νικηταρά προκαλεί έκπληξη. Όταν άλλοι οπλαρχηγοί αλληλοσκοτώνονταν για τα «γρόσια» εκείνος, μετά την άλωση της Τριπολιτσάς δεν θέλησε να πάρει ούτε ένα λάφυρο. Μάλιστα ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί που του προσφέρθηκε, το δώρισε στην κυβέρνηση! Αργότερα ήταν από εκείνους που συνέβαλαν στη νίκη στα Δερβενάκια. Πολέμησε μαζί με τον Υψηλάντη και τον Παπαφλέσσα και απέκρουσαν τον τουρκικό στρατό στη χαράδρα του Αγίου Σώστη. Όταν τελείωσε η μάχη, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί. Τον βρήκαν και τον ρώτησαν τι θέλει κι αυτός τους απάντησε: .
.
«Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη».
.
Με το ζόρι του χάρισαν ένα άλογο μεγαλόσωμο και ένα σπαθί! Και τα χρόνια πέρασαν και με αίμα και δάκρυα η Ελλάδα ξαναπάτησε στο ρημαγμένο τόπο της. Κι ήρθε η ώρα των ηρώων της…
Ακόμα και οι εχθροί του θαύμαζαν το ήθος τουΝικηταρά. Όταν μετά απο μια μάχη πήγε να πιει νερό. Στον δρόμο συνάντησε έναν Τουρκαλβανό που σφάδαζε τραυματισμένος. Μόλις είδε τον Νικηταρά, μην ξέροντας ποιον έχει απέναντί του, του λέει:
“Σε παρακαλώ, είμαι τραυματισμένος και θα πεθάνω. Πάρε μου το κεφάλι να μην υποφέρω άλλο.”
Τον κοιτάει ο Νικηταράς και του απαντά:
“Εγώ είμαι πολεμιστής, δεν είμαι φονιάς.”
Σκύβει, τον φορτώνεται στην πλάτη και παίρνει τον δρόμο για το ελληνικό στρατόπεδο ώστε να τον δώσει σε έναν γιατρό να τον περιποιηθεί. Στη διαδρομή, οι Έλληνες πολεμιστές νόμιζαν ότι κουβαλούσε Έλληνα τραυματία και τον χαιρετούσαν και τον επευφημούσαν. Ακούγοντας ο Τουρκαλβανός τις φωνές λέει:
“Ξένε, ακούω να σε φωνάζουν Νικηταρά. Έχεις κάποια σχέση με τον Τουρκοφάγο πολεμιστή ή όχι;”
Όταν ο Νικηταράς απάντησε καταφατικά, τραβά ο Τουρκαλβανός ένα μαχαίρι και του κόβει μια τούφα από τα μαλλιά. Πετάγεται ο Νικηταράς και του λέει:
“Είσαι άτιμος ρε! Έχω πάω να σε σώσω κι εσύ πας να με χαλάσεις;”
Και του απαντά ο άλλος:
” Όχι καπετάνιε. Θέλω να το κρατήσω σαν φυλαχτό για να θυμάμαι το καλό που μου έκανες.”
.
Το 1839, ο Νικηταράς, έκανε απόπειρα σύστασης Εταιρείας με την ονομασία «Φιλορθόδοξος Εταιρεία» με σκοπό την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας. Οι πράξεις της Εταιρείας κατ’ επίφασιν είχαν σκοπό την απελευθέρωση της Μακεδονίας, στην πραγματικότητα όμως απέβλεπαν στον εξαναγκασμό του βασιλιά Όθωνα σε παραίτηση. Ο Νικηταράς αφελής για το τι συμβαίνει είχε πέσει σε παγίδα του Ρώσου πρεσβευτή. Η ελληνική Κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο Κόμμα επεδίωκε να εκθρονίσει τον Όθωνα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε – αν και αθώο – σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας.
.
Βγήκε από τη φυλακή σχεδόν τυφλός και πάμπτωχος. Η υγεία του ήταν εξασθενημένη από τις κακουχίες που υπέστη. Το ζάχαρο τον είχε καταβάλει και είχε επηρεάσει την όρασή του.
.
Τους επόμενους μήνες, σχεδόν τυφλός, ο Νικηταράς, ο άλλοτε Τουρκοφάγος των Δολιανών και πολέμαρχος στα Δερβενάκια, ζητιάνευε για να ζήσει έξω από τον ναό της Ευαγγελίστριας του Πειραιά κάθε Παρασκευή.
.
Έξι χρόνια πριν από τον θάνατό του, ο Νικηταράς, πήρε τιμητική σύνταξη και τον βαθμό του Αντιστράτηγου.Ο Νικηταράς είχε δανείσει στο Ελληνικό έθνος 12.225 φοινίκια και 105.000 γρόσια, τα οποία διεκδικούσε και διεκδίκησε και η οικογένειά του μετά το θάνατό του, αλλά ποτέ δεν έλαβαν.
.
Ο Νικηταράς πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 62 ετών και αρχικά τάφηκε – σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του – δίπλα στον θείο του, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος.
.
Όπως έχει πει και ο ιστορικός Νίκος Γιαννόπουλος:
Τη στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία απ’ αυτή της Ελλάδας «χτενίζουν» τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους, να τα επαναφέρουν στην πατρίδα για να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των πολεμιστών της … εκείνων που χάρη στην προσωπική τους θυσία της επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία και ύπαρξη μέχρι σήμερα.
Comments