Μια Εθνική που αδίκησε τον εαυτό της και τα δάκρυα που λένε πολλά για την επόμενη μέρα

Η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όταν οι ελπίδες για να σπάσει η κατάρα που μας κυνηγά από το 2009 ήταν πιο βάσιμες από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Αυτό κάνει δύσκολο να χωνέψει κανείς αυτό που συνέβη στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ και τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός από μια Γερμανία που έκανε το ματς της ιστορίας της. Μάταια μπορείς να αναζητήσεις αμιγώς μπασκετική εξήγηση για ό,τι συνέβη. Τα φαντάσματα από τους σερί χαμένους νοκ άουτ αγώνες συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν και οι ήττες σε τέτοιες συνθήκες μοιάζουν πλέον με σύμπλεγμα.

Δώσε θάρρος στον «χωριάτη»

Το παιχνίδι για την Εθνική δεν χάθηκε στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά μάλλον στο πρώτο πεντάλεπτο. Εκεί που η Γερμανία ξεκίνησε με 8/10 τρίποντα και έφτασε νωρίς στο +11. Τι κι αν η ελληνική ομάδα μάζεψε γρήγορα τη διαφορά και έκλεισε το ημίχρονο με το μομέντουμ να γέρνει στην πλευρά της; Το μεγάλο λάθος της ήταν ότι επέτρεψε στους όχι τόσο «κωλοπετσωμένους» από μεγάλα ματς αντιπάλους να νιώσουν σαν στο… σπίτι τους. Έδωσε θάρρος στους παίκτες του Χέρμπερτ, δεν τους έβαλε ποτέ την αμφιβολία στο μυαλό και όταν σκοράρεις χωρίς καν να ιδρώσεις (μόλις τρία φάουλ στο πρώτο δεκάλεπτο), αποκτάς μια αυτοπεποίθηση που δύσκολα κλονίζεται. Γι’ αυτό και οι γηπεδούχοι συνέχιζαν να «πυροβολούν» σαν να πετούσαν βότσαλα στη θάλασσα όλο το βράδυ.

Μπροστά, αλλά με… λάθος τρόπο

Το +4 του πρώτου ημιχρόνου, με το απίθανο τρίποντο του Σλούκα, έδειχνε πως η Εθνική είχε το μομέντουμ. Όμως αυτό το προβάδισμα ήταν μάλλον πλασματικό, αφού ήρθε με ασυνήθιστο τρόπο για την ελληνική ομάδα. Χωρίς να έχει οδηγήσει τους αντιπάλους σε πολλά λάθη, χωρίς να κλέψει μπάλες ή να έχει εύκολο ριμπάουντ και κατ’ επέκταση χωρίς καθόλου σκορ στο ανοιχτό γήπεδο. Το έχουμε ξαναπεί, σε αυτή η Εθνική, αλλά ακόμη και παλαιότερες λιγότερο ποιοτικές βερσιόν της, η άμυνα θρέφει την επίθεση και όταν δεν ισχύει αυτό, όσο καλά και να αποδίδει στο μπροστά κομμάτι του παρκέ, δεν φτάνει μακροπρόθεσμα.

Ανεξήγητη «θολούρα»

Έστω κι έτσι, η καθίζηση της τρίτης περιόδου με αυτό το καταδικαστικό 22-1 δεν μπορεί πραγματικά να εξηγηθεί αμιγώς μπασκετικά και μπαίνει στη ζώνη των… X-Files. Μόνο πνευματικά μπορεί να αναζητηθεί η αιτία της κατάρρευσης. Στο δεκάλεπτο του τρόμου, η Εθνική είχε 2/7 δίποντα, 1/11 τρίποντα, αλλά ίσως το πιο σοκαριστικό… μόλις δύο φάουλ. Την ώρα που η Γερμανία «συμμάζεψε» την κατάσταση στα δικά της μετόπισθεν προσέχοντας πολύ περισσότερο τις κινήσεις που έκαναν οι Έλληνες στο πρώτο μέρος δίνοντας την ευκαιρία στον Γιάννη να μοιράσει ως τότε 8 ασίστ (και καμία στο δεύτερο ημίχρονο), η Εθνική έμοιαζε να έχει θολώσει πλήρως. Κάκιστες επιλογές, άστοχα σουτ, χαμένα λέι απ και βολές μπροστά από τη μια και… πίσω μια από τα ίδια.

Το τρικ με τον Γιάννη μοναδικό ψηλό πάνω στον αντίπαλο γκαρντ, που απορρύθμισε την Τσεχία, αντιμετωπίστηκε έξυπνα από τον Γκόρντον Χέρμπερτ, που εκμεταλλευόμενος και τη φθορά με φάουλ στους Έλληνες γκαρντ, «χτύπησε» αλύπητα κάθε μις ματς και στις σπάνιες φορές που οι παίκτες του αστοχούσαν είχαν επιθετικό ριμπάουντ. Είναι χαρακτηριστικό πως στο δεύτερο ημίχρονο η Ελλάδα είχε 12 αμυντικά και η Γερμανία 10 επιθετικά ριμπάουντ. Ο κόουτς Ιτούδης το πάλεψε, δοκίμασε διαφορετικές άμυνες και σχήματα, μόνο την… κυρία Βασιλική δεν έβαλε, αλλά εις μάτην.

Αποτύχαμε, αλλά υπάρχει συνέχεια

Η Εθνική ομάδα δεν χρειάζεται δικαιολογίες ή φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Όλοι, πρώτοι από όλους οι παίκτες, αντιλαμβάνονται πως αδίκησαν τους εαυτούς τους. Ήταν μια χαμένη ευκαιρία, μια ακόμη αποτυχία για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Γιατί για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια όλα τα κομμάτια του παζλ ήταν εκεί, ένας προπονητής κοινής αποδοχής, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ένας σπουδαίος σουτέρ, δημιουργοί κλάσης, εξαιρετικοί ψηλοί , καλοί ρολίστες… Οι προσδοκίες δημιουργήθηκαν από την ίδια την ομάδα και τις εμφανίσεις της, δεν γεννήθηκαν από το πουθενά και στα λόγια. Μια κακή, κάκιστη μέρα στη δουλειά δεν πρέπει να φέρει την πλήρη απαξίωση. Γιατί υπάρχει συνέχεια και το πλάνο είναι τριετές.

Τα δάκρυα όλων των παιδιών στα αποδυτήρια λένε πάρα πολλά. Δείχνουν πόσο το λαχταρούσαν και πόσο επένδυσαν σε αυτό αφιερώνοντας ενάμιση μήνα από το καλοκαίρι τους, ξεπερνώντας τραυματισμούς και κόπωση από μια εξαντλητική σεζόν για αυτό το απωθημένο. Το πλάνο είναι τριετές, περιλαμβάνει το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πρώτα θα πρέπει να εξασφαλιστεί η πρόκριση. Ο χρόνος, δυστυχώς, τελειώνει για παίκτες της παλιάς φρουράς, αλλά αν είναι όλοι διαθέσιμοι και το επόμενο καλοκαίρι, η Εθνική ομάδα μπορεί να χτίσει πάνω στα φετινά θεμέλια. Δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή, όπως είπαν όλοι οι διεθνείς στις δηλώσεις τους.