Γιάννης Μαρής: Η εικονογραφημένη ζωή του κορυφαίου αστυνομικού συγγραφέα

«Οταν ήμουν πολύ μικρός νόμιζα ότι υπάρχουν τρία είδη γραμμάτων : τα κεφαλαία, τα μικρά και τα γρήγορα. Αυτά ήταν τα γράμματα του πατέρα μου. Ηταν πολύ δυσανάγνωστα και όταν τον ρωτούσα τι γράμματα είναι αυτά, μου έλεγε “γρήγορα”» ( ο ‘Αγγελος Τσιριμώκος για τον πατέρα του Γιάννη Τσιριμώκο, γνωστότερο ως Γιάννη Μαρή )

Δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος

Γόνος της πολιτικής οικογένειας των Τσιριμώκων από τη Φθιώτιδα, δεύτερος εξάδελφος του γνωστού πολιτικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Ηλία Τσιριμώκου, με τον οποίο ήταν στενά δεμένοι, πλαισίωσε με άλλους το κόμμα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Ηλίας με τον Αλέξανδρο Σβώλο το 1941, το μετέπειτα Σοσιαλιστικό Κόμμα- ΕΛΔ. Ο ίδιος όμως μετά τον πόλεμο δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. «Αφενός διότι έκανε οικογένεια και αποφάσισε να μαζευτεί» λέει ο Άγγελος, «αφετέρου γιατί είχε απογοητευτεί από τις εξελίξεις. Σοσιαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν υπήρχε πια».

Οι επαφές με τους παλιούς συντρόφους όμως συνεχίζονταν. Οι επισκέψεις στον Αλέξανδρο και στη Μαρία Σβώλου ήταν συχνές. «Η μητέρα μου έλεγε πως ό,τι ήξερε από πολιτική το έμαθε από τις κουβέντες που άκουγε στο σπίτι του Σβώλου». Στις φιλικές συναντήσεις στο σπίτι του Μαρή ο Άγγελος ρουφούσε τις κουβέντες των μεγάλων: «Μου άρεσε να κάθομαι και να ακούω όσα έλεγαν. Μπορεί η κουβέντα να ξεκινούσε από τον καιρό,αλλά κατέληγε πάντοτε στο πώς τα έκανε θάλασσα η Αριστερά στην Ελλάδα, γιατί έχασε ενώ δεν θα μπορούσε να είχε χάσει». Ανάμεσα στους φίλους η συγγραφέας Άλκη Ζέη, συμμαθήτρια και στενή φίλη της Αθηνάς Ζαφειρίου, και η αδελφή της Ελένη Κόκκου, στο πατρικό των οποίων η Αθηνά γνώρισε τον Γιάννη Μαρή.

Τότε βέβαια δεν λεγόταν ακόμη Μαρής. «Το ότι υιοθέτησε φιλολογικό ψευδώνυμο μου φαινόταν φυσικό.Γιατί όμως Μαρής και όχι κάποιο άλλο; Κάποτε τον ρώτησα. Μου απάντησε ότι ούτε ο ίδιος ήξερε, ίσως όμως υποσυνείδητα είχε κάποια σχέση με το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν το γένος Μακρή» «Με αυτό υπέγραφε όταν πρωτοδημοσίευσε σε συνέχειες το “Εγκλημα στο Κολωνάκι” στο περιοδικό “Οικογένεια”. Ίσως φοβόταν ότι δεν θα ήταν καλό και δεν ήθελε να εκτεθεί ως Τσιριμώκος. Το περιοδικό έκλεισε προτού ολοκληρωθεί το αφήγημα, αλλά έφτασαν τόσα γράμματα στη σύνταξη ρωτώντας ποιος ήταν ο δολοφόνος που κατάλαβε ότι το μυθιστόρημα είχε επιτυχία, και το εξέδωσε σε βιβλίο».

Έκτοτε η επιτυχία ήταν δεδομένη. Ένιωθε να τον εκτιμούν; «Είχε το αίσθημα ότι είχε δουλέψει σκληρά και είχε ανταμειφθεί γι΄αυτό. Δεν άκουσα ποτέ να εκφράζει πικρία ή ενόχληση από δυσμενή κριτική, εκτός από μία φορά, όταν κάποιος είχε γράψει ότι τα βιβλία του είναι για την τουαλέτα». Ο ίδιος θεωρούσε ότι τα κείμενά του εντάσσονταν στη λεγόμενη «λαϊκή λογοτεχνία»; «Είχε επίγνωση ότι έγραφε για να είναι δημοφιλής. Δεν επεδίωκε την εκζήτηση, έγραφε για να διαβάζεται από ευρύτερο κοινό και ήθελε -τον είχα ακούσει να το λέει- να γίνεται προσιτός στον λαό και, ει δυνατόν, να τον “ανεβάζει” και λίγο, να μαθαίνει κάτι από το έργο του. Αυτή βεβαίως ήταν η άποψή του για τον ρόλο της λογοτεχνίας γενικά, όχι μονάχα για το δικό του έργο».

Ο Γιάννης Μαρής και ο Χάρρυ Κλυνν στό ρόλο του αστυνομικού Μπέκα (στην ταινία Αλαλούμ του 1982 -σκηνοθεσία Γιώργου Αποστολίδη, Γιάννη Σμαραγδή και Γιάννη Τυπάλδου).

Ο αστυνόμος Μπέκας έμεινε αμετάφραστος

Τα μυθιστορήματά του τα αγάπησαν πολλοί και για τα ελληνικά τους. «Υπήρξαν επανειλημμένως ξένοι που έμεναν στην Ελλάδα και είχαν διαβάσει τα βιβλία του επειδή κάποιος τούς τα σύστησε ως καλό δείγμα ελληνικών για όποιον θέλει να μάθει τη γλώσσα. Διότι,μπορεί ο Καζαντζάκης να είναι 100 φορές μεγαλύτερος συγγραφέας από τον πατέρα μου, αλλά κάποιον που μαθαίνει ελληνικά, αν ξεστομίσει σε προφορική συζήτηση λέξεις που διάβασε στον Καζαντζάκη, θα τον κοιτάξουν σαν περίεργο ζώο. Τα ελληνικά του πατέρα μου ήταν τα ελληνικά που ομιλούνταν στην Αθήνα του ’50 και του ’60».

Ορισμένοι από τους αλλόγλωσσους αναγνώστες του μετέφρασαν βιβλία του και τα πρότειναν σε εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού. Κυκλοφορεί μονάχα ένα έργο του Μαρή στα εβραϊκά, τρία στα ρουμανικά και το Καλοκαίρι του φόβου στα βουλγαρικά. «Έχω ακόμη τα δακτυλόγραφα τέτοιων μεταφράσεων. Δεν κατάφερε κανείς να πείσει εκδοτικούς οίκους μεγάλων γλωσσών να τα εκδώσουν».

Απολαυστικός ομιλητής και σινεφίλ

Ευπροσήγορος και απολαυστικός ομιλητής, ο Μαρής ήταν περιζήτητος σε συντροφιές. Οσο για την ευρυμάθειά του, αυτή ήταν εντυπωσιακή, λένε όσοι τον γνώριζαν.

Άκουγε πολύ ραδιόφωνο, αλλά φιλόμουσος δεν ήταν. Αγαπούσε όμως τη ζωγραφική.

Σηκώνοντας το βλέμμα από το γραφείο του, έβλεπε απέναντι, πάνω από το τζάκι, την «Ελληνίδα χωρική» του Αλέκου Κοντόπουλου, δώρο του καλλιτέχνη στον φίλο του Γιάννη Μαρή- είχε φιλοτεχνήσει μάλιστα πολλά από τα εξώφυλλα των βιβλίων του για τη λευκή σειρά των εκδόσεων Ατλαντίς τη δεκαετία του 1970. Ο Μαρής λάτρευε τον κινηματογράφο.

«Επειδή ως δημοσιογράφος είχε “ελευθέρας”, πήγαινε να δει μια ταινία έστω και στο τέλος, για μισή ώρα, φεύγοντας από την εφημερίδα. Το 1978, όταν είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου στην Αμερική για το στρατιωτικό μου στην Ελλάδα, είδαμε μαζί όλες τις ταινίες που κυκλοφορούσαν» θυμάται ο γιος του Άγγελος. Επιτέλους, λίγος χρόνος με τον πατέρα. Ο Μαρής είχε πάρει σύνταξη το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

O Γιάννης Μαρής με την αμερικανίδα ηθοποιό Madeleine Fisher.

«Ήθελε να γράψει για τον Μακάριο και την Αντίσταση»

Η φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος ήταν για τον Μαρή το πρόσχημα για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και τα ήθη της μεταπολεμικής Ελλάδας, αποτυπώνοντας τις εύθραυστες μετεμφυλιακές ισορροπίες σε ένα περιβάλλον κοσμοπολίτικο όπου το πολυτελές συναντάται με το λαϊκό. Έγραψε κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία ερωτικού θρίλερ, όπου παρελαύνουν «κακοί» μαυραγορίτες και δωσίλογοι, αλλά πολιτικό μυθιστόρημα δεν έγραψε.

«Φιλοδοξούσε να γράψει με την ησυχία του, όταν θα έπαιρνε σύνταξη, ένα βιβλίο αστυνομικό μεν αλλά εμπνευσμένο από τις απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου, βασισμένο σε ιστορικά τεκμήρια. Ήθελε επίσης να γράψει ένα μυθιστόρημα για την Αντίσταση όπως την είδε και την έζησε, και με βάση το αρχείο του Ηλία Τσιριμώκου που είχε παραλάβει, με τον αυτονόητο σχεδόν τίτλο “Η προδομένη Αντίσταση”. Αυτά ήταν τα πιο σοβαρά βιβλία που θα έγραφε, αλλά δεν πρόλαβε να τα ξεκινήσει» λέει ο Άγγελος Τσιριμώκος.

Χειρόγραφα δεν υπάρχουν. Σημειώσεις δεν κρατούσε», λέει ο Άγγελος.

Έγκλημα στο Κολωνάκι (1959), σκηνοθεσία του Τζανή Αλιφέρη, με τους Μάρω Κοντού, Μιχάλη Νικολινάκη, Ελένη Χατζηαργύρη, Ανδρέα Μπάρκουλη, Γκέλυ Μαυροπούλου, Στέφανο Στρατηγό, Χρήστο Τσαγανέα. Σενάριο του Γιάννη Μαρή.

Η Λίζα το’ σκασε (1959), σκηνοθεσία του Σωκράτη Καψάσκη. Σενάριο του Γιάννη Μαρή.

Ο άντρας της γυναίκας μου (1962), σκηνοθεσία του Ντίμη Δαδήρα. Σενάριο του Γιάννη Μαρή.

Ο Μπαμπάς μου κι εγώ (1963), σκηνοθεσία του Ερρίκου Θαλασσινού, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Ξένια Καλογεροπούλου. Σενάριο του Γιάννη Μαρή.