Από ανάρτηση του Θόδωρου Μαραγκού

Συγνώμη αν σας χαλάω την πατριωτική διάθεση σήμερα, αλλά τη χώρα μας,  όσο την έχουν στιγματίσει οι ήρωες, άλλο τόσο -μη πω περισσότερο- την έχουν στιγματίσει οι προδότες, οι ξεπουλημένοι, τα καθάρματα, αφου είμαστε κατεξοχήν καθαρματοπαραγωγός τόπος.

Ας ακούσουμε λοιπόν σήμερα για τους ήρωες, αλλά ας μη ξεχνάμε και τα της κυβέρνησής μας τα χρόνια της επανάστασης, όπως το αρχικάθαρμα τον Μαυροκορδάτο  

—————————————————————————————–

Ο Κιουταχής μετά απο μισό χρόνο πολιορκίας του Μεσολογγίου, μετα απ τις νίλες που έπαθε απ την φρουρά εντός και μετά απ αυτά που έπαθε απ τον Καραΐσκάκη απ εξω απ το Μεσολόγγι, διάταξε να του φτιάξουν εκεί το μνημούρι του…

Ήθελε να δώσει το μήνυμα οτι δε θα τα παρατήσει, δε θα ντροπιάσει το ντοβλέτι, θα μείνει εκεί να τον θάψουν. Και θα τον θάβανε και η καλύτερη απ όλες τις στρατιές των Τούρκων θα έβρισκε το τέλος της εκεί, έξω απ το Μεσολόγγι, τότε, στα 1825 και το ελληνικό κράτος θα είχε απελευθερωθεί μόνο του με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς την ανάγκη των ξένων

ΑΝ

η ελληνική κυβέρνηση προμήθευε τη φρουρά μέσα στο Μεσολόγγι με τροφές, και τα έξω στρατεύματα με ενισχύσεις. Σε αυτό συμφωνούν ΟΛΟΙ οι ιστορικοί. και ο Σπηλιάδης και ο Παπαρρηγόπουλος και Σπυρομίλιος και όλοι οι άλλοι.  Ακόμα και οι πιο αντιδραστικοί.

————————————————————————-

Ο στόλος, κουβάλαγε στους ελευθέρους πολιορκημένους του Μεσολογγίου
κάθε φορά τόσες τροφές, όσες έφταναν για λίγες μόνο μέρες…

Χαρακτηριστικό ότι το Νοέμβρη του 1825 που έφτασε ο στόλος στο Μεσολόγγι δεν τους είχε δώσει η κυβέρνηση ούτε ένα σακί αλεύρι,
να δώσουν στους κλεισμένους. Άμα ο Μιαούλης και οι άλλοι καπετάνιοι έμαθαν οτι η φρουρά πεινάει κάνανε ρεφενέ ανάμεσα τους και τους δώσανε λίγες τροφές.

Αλλά και ο στόλος έπρεπε να φύγει γιατί ούτε σε αυτούς έδινε η κυβέρνηση τα χρειαζούμενα…  Και αυτά γίνονταν πότε;;;;;

Όταν η κυβέρνηση είχε πάρει το δάνειο των 2.000.000 λιρών απ την Αγγλία
και ο Μαυροκορδάτος στρατολογούσε με αυτά τα λεφτά πεινασμένους στρατιώτες και τους έβαζε να χτυπούν τους άντρες του Κολοκοτρώνη.

Μόνο τα λεφτά που τσέπωσε ο τυχοδιώκτης λόρδος Κόχραν για τις υπηρεσίες που ΘΑ προσέφερνε, αν δίνονταν για το Μεσολόγγι η στρατιά του Κιουταχή θα έσβηνε τότε εκεί και η Ελλάδα θα γινόταν ντεφακτο ανεξάρτητο κράτος χωρίς τη βοήθεια ξένων….

——————————————————————————————-

Πατριώτη δε σε κάνει που βγάζεις 2 φορές το χρόνο τη σημαία στο μπαλκόνι,  ούτε καλό χριστιανό επειδή πηγαίνεις στην εκκλησία 10’ το Πάσχα αλλά η γνώση της ιστορίας της πατρίδας.

Μόνο άμα ξέρεις τι έχει γίνει σε ετούτο τον έρμο τόπο μπορείς να του αλλάξεις το μέλλον.

Ι.Γ.
=================================================

Αυτός έδωσε την εντολή για τη δολοφονία του γιου του γέρου του Μοριά Πάνου Κολοκοτρώνη ήταν αυτό που διέλυσε ψυχολογικά το γέρο και έτσι τον συνέλαβαν εύκολα και τον έκλεισαν φυλακή
………………………………………..
Αυτός ήθελε να καταδικαστεί σε θάνατο απ το δικαστήριο ο Καραϊσκάκης, ως προδότης

………………………………………..
Αυτός (ήθελε να το παίξει και μεγάλος στρατηλάτης) ευθύνεται για τις συντριπτικές ήττες των Ελλήνων στο Πέτα ! στο Κρεμύδι ! στη Σφακτηρία ! στον Αναλάτο !
………………………………………..
Αυτός κυνήγησε και εξόντωσε ό,τι καλό υπήρχε στην Ελλάδα
………………………………………..
ε
Αυτόν κάνανε μετά -4 φορές- πρωθυπουργό.
================================================

ο Ιωάννης Κωλέττης, πρώην γιατρός του Αλή πασά, ιδρυτής του γαλλικού κόμματος και πρωταθλητής του πολιτικού αμοραλισμού ήταν ο πρώτος που μπήκε στην πολιτική της χώρας, για να κάνει μέσω αυτής μια τεράστια περιουσία.
………………………………………..
Αυτός έδωσε την εντολή για τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου.
………………………………………..
Αυτός στον πρώτο εμφύλιο έβαλε τους ρουμελιώτες να ισοπεδώσουν τον Μοριά.
………………………………………..
Και αυτός έγινε 2 φορές πρωθυπουργός.

Ότι ακριβως συνέβη και μετακατοχικά:

Ανταμοιβή των προδοτών – τιμωρία των αγωνιστών

========================================

τα απόνερα της επανάστασης του ΄21

—————————————————–

Λίγα χρόνια μετά το ξέσπασμα της επανάστασης – και φυσικά, πριν την ίδρυση του επίσημου ελληνικού κράτους- η ανάγκη για… δανεικά αρχίζει να καθίσταται επείγουσα.

Ο αγώνας εναντίον των Οθωμανών χρηματοδοτείται, κατά κύριο λόγο, από ιδιωτικές δωρεές, τις μεγάλες περιουσίες των ναυτικών οικογενειών, τους Έλληνες του εξωτερικού, την υπερφορολόγηση και τους εμπορικούς δασμούς.

Η προσωρινή κυβέρνηση, η οποία είχε συγκροτηθεί με την Α’ Εθνοσυνέλευση, «βλέπει» το ταμείο μείον, καθώς η οικονομία της  επαναστατημένης Ελλάδας κινείται μεταξύ… φθοράς και αφθαρσίας.

Σύμφωνα με τον καθηγητή στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ), Σπύρο Μπλαβούκο https://www.aueb.gr/…/files/2018-06-04_Blavoukos-cv-gr.pdf

Τον Μάρτιο του 1822, δηλαδή έναν χρόνο μετά την επίσημη κήρυξη της επανάστασης, ξεκινάει η «περιπέτεια» του εξωτερικού δανεισμού.

Η ελληνική αντιπροσωπεία, όμως, βρίσκει «κλειστές πόρτες» και εισπράττει τα διαδοχικά «όχι» της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.

Από την προσωρινή κυβέρνηση, η οποία απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από τη φιλοβρετανική παράταξη του Μαυροκορδάτου και του Κουντουριώτη, λαμβάνεται η απόφαση συγκρότησης μίας τριμελούς Επιτροπής, η οποία θα διαπραγματευτεί τους όρους ενός δανείου από το Λονδίνο.

Ο έγκριτος καθηγητής υπενθυμίζει ότι η συγκεκριμένη Επιτροπή μεταβαίνει στη βρετανική πρωτεύουσα τον Ιανουάριο του 1824 και έναν μήνα μετά, δηλαδή στις 20 Φεβρουαρίου του 1824, υπογράφει την πρώτη δανειακή σύμβαση της προσωρινής κυβέρνησης, ύψους 800.000 στερλινών.

Ωστόσο, οι όροι αυτού του δανείου, όπως παρατηρεί ο κ. Μπλαβούκος,
θεωρούνται κάτι παραπάνω από τοκογλυφικοί.

Το δάνειο συνάπτεται με τιμή έκδοσης 59% (σ.σ. δηλαδή όποιος παρέχει 59 στερλίνες, εισπράτει 100 στερλίνες), ετήσιο τόκο αποπληρωμής 5% επί της ονομαστικής αξίας, προμήθεια 3% και ασφάλιστρα 1,5%.  Μάλιστα, το οφειλόμενο ποσό θα καταβάλλεται σε εξαμηνιαίες δόσεις, με περίοδο αποπληρωμής τα 36 έτη, δηλαδή το 1860.

Για τον Έλληνα καθηγητή, όμως, το παράδοξο της υπόθεσης είναι το εξής:
Ως εγγύηση για την αποπληρωμή των τόκων ορίζονται όλα τα δημόσια έσοδα,
ενώ για την αποπληρωμή του κεφαλαίου «δεσμεύονται» όλα τα εθνικά ακίνητα.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι στην Ελλάδα καταλήγει μόλις το 1/3 της ονομαστικής αξίας του δανείου, δηλαδή κάτι λιγότερο από 300.000 στερλίνες.  Ο λόγος;

Η υποχρέωση προκαταβολής των τόκων δύο ετών, οι δαπάνες για χρεολύσια,

η υποχρεωτική αγορά εμπορευμάτων από την Αγγλία και τα… υπέρογκα έξοδα της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Λονδίνο.

Το δάνειο χρηματοδοτεί τον… εμφύλιο Μοριά — Ρούμελης. Παρά τους τοκογλυφικούς όρους του δανείου, τα συγκεκριμένα χρήματα θεωρούνται υπεραρκετά για να παράσχουν την απαιτούμενη ώθηση στα ελληνικά στρατεύματα στη μάχη εναντίον των Οθωμανών.

Αντ’ αυτού, το ποσό των 300.000 στερλινών δαπανείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στον εμφύλιο μεταξύ Ελλήνων και… Ελλήνων.

Η κυριαρχούσα παράταξη των Μαυροκορδάτου- Κουντουριώτη επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα, προκειμένου να εδραιώσει τη θέση της στην εξουσία και να υπονομεύσει τη δυναμική των οπλαρχηγών της Πελοποννήσου, κάτι το οποίο οδηγεί στον α’ εμφύλιο πόλεμο της επαναστατικής περιόδου.

Βέβαια, σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις, όπως σημειώνει ο κ. Μπλαβούκος,
διαδραματίζει και η Αγγλία, η οποία παρεμβαίνει συστηματικά υπέρ του αγγλόφιλου κόμματος και εναντίον των αντιφρονούντων (Κολοκοτρώνης). Το δεύτερο δάνειο. Λίγους μήνες αργότερα, καθίσταται εμφανής η ανάγκη για τη σύναψη ενός δεύτερου δανείου, καθώς οι απαιτήσεις του ένοπλου αγώνα εναντίον των Οθωμανών «γιγαντώνονται» και η κατασπατάληση του α’ δανείου αφήνει το ταμείο… μείον.

Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1825, Ελλάδα και Αγγλία συνάπτουν και δεύτερο δάνειο, ύψους (αυτή τη φορά) 2 εκατομμ στερλινών.

Οι όροι πανομοιότυποι με του πρώτου δανείου:

τιμή έκδοσης 55,5%, υψηλό επιτόκιο και υπερβολικές δαπάνες σύναψης
(σ.σ. ασφάλιστρα κλπ).

Ως υποχρέωση, παράλληλα, εκ μέρους της ελληνικής πλευράς, ορίζεται η οργάνωση μισθοφορικού στρατιωτικού σώματος υπό τον Βρετανό στρατηγό Κόχραν και η παραγγελία έξι πλοίων από την Αγγλία και οκτώ φρεγατών από την Αμερική, τα οποία είτε δεν παραδίδονται ποτέ, είτε παραδίδονται όταν ο αγώνας έχει ουσιαστικά κριθεί.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω;

Τα χρήματα που εισέρχονται στα ελληνικά ταμεία, μετά βίας υπερβαίνουν τις 232.000 στερλίνες, ήτοι στο 1/9 του αρχικού δανείου.

Τα… θετικά των δύο δανείων

Βέβαια, ο κ. Μπλαβούκος δεν παραλείπει να αναφερθεί και στις θετικές συνέπειες αυτών των δύο δανειακών συμβάσεων, οι οποίες αποτελούν επί της ουσίας την πρώτη de facto αναγνώριση της Ελλάδας ως εμπόλεμου κράτους
και την ταύτιση των ελληνικών συμφερόντων μ’ αυτά των μεγάλων αγγλικών τραπεζών, καθώς ενδεχόμενη κατάρρευση του ελληνικού μετώπου
θα σηματοδοτούσε την απώλεια των χρημάτων τους.

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να παραληφθεί και η προσφορά των δύο δανείων στην ενίσχυση του ελληνικού στρατεύματος, κάτι το οποίο αποτυπώνεται, όπως σημειώνει ο Έλληνας καθηγητής, στη ναυμαχίες της Μυκάλης, του Γέροντα και της Σάμου.

Έναν αιώνα αργότερα η αποπληρωμή των δανείων

Στο ίδιο πλαίσιο, ο κ. Μπλαβούκος υποστηρίζει ότι στην αξιολόγηση των παραπάνω ιστορικών γεγονότων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η αδύναμη έως ανύπαρκτη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας, η οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να επιβάλει ευνοϊκούς όρους συνομολόγησης των δύο δανείων, από τα οποία ωφελούνται εντέλει κυρίως οι δανειστές και οι μεσάζοντες.

Όμως, τελικά, πότε ακριβώς αποπληρώθηκαν αυτά τα δύο δάνεια;

Οι ακραιφνείς όροι που συνοδεύουν αυτές τις δανειακές συμβάσεις συνεπάγονται νομοτελειακά τη στάση πληρωμής της προσωρινής κυβέρνησης, το 1827.

Πριν δηλαδή, από την επίσημη ανακήρυξη του ελληνικού κράτους.

(Το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους, γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, υπογράφτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 3.2.1830).

Παρά τα δάνεια που συνάφθηκαν στη συνέχεια, με τη μεσολάβηση κυρίως του Βασιλιά Όθωνα, η αποπληρωμή των δύο επαναστατικών δανείων
παραμένει σε εκκρεμότητα έως το 1866, όταν Ελλάδα και Βρετανοί δανειστές ξεκινούν διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων.

Αρκετά χρόνια αργότερα, και ειδικότερα το 1878, δίνεται η λύση, η οποία προβλέπει την αναχρηματοδότηση των δύο δανείων, μέσω της έκδοσης νέων ελληνικών ομολόγων.

Τα νέα ομόλογα έχουν ως διάρκεια ωρίμανσης τα 30 έτη, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα «ξεμπερδεύει» με τα πρώτα δύο δάνεια της ιστορίας της, σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα.

σχόλιο:

οποιαδήποτε ομοιότης με σύγχρονα γεγονότα.. καθόλου τυχαία

————————————————————

«…Ελπίζω οτι όσοι εξ’ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού οτι εις τας παρούσας περιπτώσεις , όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα , τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της ».

«..εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν. »

Ιωάννης Καποδίστριας

Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος

Πρός την Δ’ Εθνοσυνέλευση

«…Αντισταθείτε

σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα

ώρες ατέλειωτες στις παρελάσεις..»   (Μιχάλης Κατσαρός)