Από τη Σκιάθο κάποτε, στην Αθήνα

Μια Κυριακή, μια βόλτα, μια όμορφη φωτογραφία

Γωγώ Καρακούση

Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες πάντα με συγκινούσαν.

Ανθρώπινες ψυχές που πέρασαν από τον κόσμο αυτό,  περπάτησαν στην ίδια γη που περπατάμε και εμείς, αγάπησαν, γέλασαν, πόνεσαν και χάθηκαν.

Μια φωτογραφία, μια μικρή αποτύπωση μιας στιγμής. Μια φωτογραφία πολύτιμη για τα δεδομένα της εποχής, που ταξίδεψε και έφυγε από τους νόμιμους δικαιούχους, ποιος ξέρει πώς, πότε και γιατί για να καταλήξει στα δικά μου χέρια. Σπάραγμα μιας άλλης εποχής.

Δεν με πειράζει που ποτέ δε θα πάρω απαντήσεις. Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς…. Αυτή είναι άλλωστε και όλη η μαγεία. Οι απαντήσεις που λείπουν και θα τη στοιχειώνουν, τα χρώματα που δεν υπάρχουν, παρά μόνο οι αποχρώσεις του μαύρου-γκρι, τα βλέμματα που κοιτάνε το φακό και τον φωτογράφο που δε θα μάθουμε ποτέ ποιος ήταν, τα πρόσωπα που σπανίως χαμογελούσαν, όλα αυτά αφήνουν την απύθμενη φαντασία μου ελεύθερη, να δημιουργεί την ιστορία του τότε.

Μπορώ να την κοιτάζω ώρες ολόκληρες στην προσπάθειά μου να καταλάβω τη σκέψη των εικονιζόμενων ανθρώπων, τα βάσανά τους, τη χαρά και τη λύπη τους.

Άνθρωποι ίδιοι με εμάς. Παιδιά που μεγάλωσαν, έγιναν παππούδες και γιαγιάδες, γέρασαν – ίσως – και έφυγαν. Αλλά για εμάς θα είναι πάντα τα παιδιά της φωτογραφίας. Τι και αν δεν υπάρχουν πια. Ο Αποστόλης, το Βασιλικό, ο Γιώργος, η Συραινώ, η Μόρφω, το Σταματούλη…..

Πόσα συναισθήματα αλλά και πόση πληροφορία μπορεί να ξεχειλίζει από μια φωτογραφία. Από αυτή τη φωτογραφία που τραβήχτηκε κάποτε στη Σκιάθο, όπως φαίνεται και από την παραδοσιακή ενδυμασία που μαρτυρά τον τόπο.

Μια Κυριακή λοιπόν, μια βόλτα, μια όμορφη φωτογραφία και η ζωή συνεχίζεται….