Πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 13 Οκτωβρίου τα ΝΙΚΗΤΑΡΕΙΑ 2019 «Πού ‘σαι, μωρέ Νικηταρά, πού ‘χουν τα πόδια σου φτερά, μες στους κάμπους πως κοιμάσαι, και τους Τούρκους δε φοβάσαι»…. Στα Δερβενάκια, στο λόφο που έχει στηθεί το άγαλμα του φημισμένου “Τουρκοφάγου” συγκεντρώθηκαν οι άρχοντες της πόλης, δάσκαλοι και μαθητές των σχολείων του Χιλιομοδίου και πολλοί πολίτες για να τιμήσουν τη μνήμη του, μεταξύ αυτών και ο τελευταίος απόγονός του και συνονόματος Νικήτας Σταματελόπουλος. Κατέθεσαν στεφάνια, απήγγειλαν ποιήματα ενώ εμπνευσμένος ήταν ο λόγος του διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Χιλιομοδίου κ. Ραντίτσα Κώστα που κλείνοντας παρότρυνε τη νέα γενιά Ελλήνων να έχει ως πρότυπο τις πράξεις αυτού του ήρωα. Τον «Αχιλλέα των νέων Ελλήνων» -σύμφωνα με έγγραφο του αντιπροέδρου του Εκτελεστικού Σώματος, Θάνου Κανακάρη- που χάρη στους ελιγμούς, στο προσωπικό σθένος και στη γενναιότητά του μετουσίωσε τη σκέψη του Κολοκοτρώνη σε πράξη….

Η Μάχη των Δερβενακίων, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που πραγματοποιήθηκαν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες και μεγάλη καταστροφή των οθωμανικών δυνάμεων υπό τον αρχιστράτηγο Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Η μάχη αυτή δόθηκε στις 26 Ιουλίου 1822, σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα (δερβενάκια), μεταξύ Κορίνθου και κοιλάδας Άργους, εξ ου και η ονομασία της.

Αναδημοσιεύουμε ένα αφιέρωμα της “Μηχανής του Χρόνου” στον Νικηταρά. Ένας από τους πιο γνωστούς και γενναίους ήρωες του 1821 ήταν αναμφίβολα ο Νικηταράς, γνωστός ως «Τουρκοφάγος». Τίμιος και ανιδιοτελής, από την αρχή της επανάστασης βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή στο πλευρό του θείου του, Κολοκοτρώνη. Στη μάχη στα Δερβενάκια μάλιστα η ορμητικότητα του ήταν τόσο μεγάλη που έσπασε τρία σπαθιά ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του, καθώς έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να ανοίξει. Σ’ αυτήν τη μάχη του κόλλησαν το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», διότι όπως τον αντίκρυσαν μέσα στα αίματα, έμοιαζε με σαρκοφάγο ζώο. Όταν τελείωσε η μάχη, οι πολεμιστές άρχισαν να μοιράζουν τα λάφυρα. Αναζήτησαν τον στρατηγό τους, τον Νικηταρά. Αυτός είχε αποτραβηχτεί να ξεκουραστεί. Τον ρώτησαν τι θέλει κι αυτός τους είπε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη». Με το ζόρι του χάρισαν ένα άλογο μεγαλόσωμο και ένα σπαθί. Ωστόσο, μετά την απελευθέρωση άρχισαν οι περιπέτειες του. Συνελήφθη δύο φορές και το 1839 φυλακίστηκε μετά από κατηγορία για συμμετοχή σε συνωμοσία κατά του βασιλιά Όθωνα. Ο Νικηταράς πέθανε τυφλός και πάμπτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849. Τα βασανιστήρια που πέρασε στη φυλακή ήταν φρικτά. Όταν πια αποφυλακίστηκε η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγο αργότερα στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, πάμφτωχος, τυφλός και λησμονημένος. Όταν τον ρώτησε ο Τερτσέτης γιατί έμεινε φτωχός και δεν πήρε ποτέ του λάφυρα από τις μάχες, ο Νικηταράς απάντησε: «Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάμω πραμάτεια το καπετανιλίκι μου για να καζαντίσω!»…