By Πριν από λίγες μέρες προβλήθηκε στις αίθουσες η σε όλους μας γνωστή ταινία, «Ο βασιλιάς των λιονταριών». Λίγο πιο διαφορετική βέβαια, δεδομένου ότι ο θεατής δεν παρακολούθησε την ταινία σε κινούμενο σχέδιο, αλλά σε μία πιο αληθοφανή, μία πιο «ζωντανή» μορφή.
Βίκυ Γεωργακοπούλου
Είναι σίγουρο ότι άλλη οπτική έχεις όταν βλέπεις τον «Βασιλια των λιονταριών» στην ηλικία των 4 και των 5 ετών και άλλη όταν τον βλέπεις στα 23 και 25
Η πρώτη προβολή της ταινίας πραγματοποιήθηκε το έτος 1994 και το δεύτερο μέρος της το 1998 με μεγάλη επιτυχία. Την περίοδο εκείνη υπήρξε μία φρενίτιδα με την συγκεκριμένη ταινία και διήρκεσε για αρκετά χρόνια.
Είναι μία ταινία διαφορετική και σίγουρα δεν είχε τυχαία τόσο μεγάλη επιτυχία. Δημιούργησε και δημιουργεί ακόμα πρωτόγνωρα συναισθήματα στον θεατή.Στην προκειμένη είναι κατά βάση τα μικρά παιδιά,τα οποία ήρθαν ίσως για πρώτη φορά αντιμέτωπα με γεγονότα όπως η απώλεια.Σ’αυτές τις τρυφερές ηλικίες βέβαια, δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει το παιδί τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ταινίας. Παρασύρεται από το κινούμενο σχέδιο και την ποικιλία των ζώων που αντικρίζει και δεν κατανοεί πλήρως τον θάνατο αλλά την προδοσία. Θυμώνει φυσικά με όσα συμβαίνουν, αλλά δεν συνειδητοποιεί την βαρύτητα και την σημαντικότητα των γεγονότων.
Είναι σίγουρο ότι άλλη οπτική έχεις όταν βλέπεις τον «Βασιλια των λιονταριών» στην ηλικία των 4 και των 5 ετών και άλλη όταν τον βλέπεις στα 23 και 25.
Προσωπικά, έβλεπα μανιωδώς αυτή την ταινία στα πέντε μου. Είναι τρομερή η διαφορά των συναισθημάτων μου τότε και τώρα.
Τότε, όπως και η πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς μου, θαυμάζαμε τον Μουφάσα και ύστερα τον γιο του, τον Σίμπα.
Βλέπαμε πως ο Σίμπα έχανε τον πατέρα του για πάντα αλλά δεν καταλαβαίναμε τον πόνο και την θλίψη που μπορεί να προκαλέσει η απώλεια κάποιου δικού μας ανθρώπου, γιατί πολύ απλά δεν περνούσε καν από το μυαλό μας ότι μπορεί να χάσουμε τον γονιό μας ή ένα άλλο συγγενικό μας πρόσωπο.
Αντίθετα, απολαμβάναμε την ανεξαρτησία του Σίμπα και ύστερα την μεγαλειώδη επιστροφή του στο βασίλειο του πατέρα του όταν πια έχει μεγαλώσει.
Σήμερα, βλέποντας πάλι την ταινία,η συγκίνηση ήταν δεδομένη. Όντας ενήλικοι πλέον, συνειδητοποιούμε απολύτως την απώλεια, κλαίμε στον χαμό του Μουφάσα και αργότερα στην προσπάθεια του Σίμπα να σταθεί και πάλι στα πόδια του και να φύγει από αυτή την θλίψη η οποία τον διακατέχει.
Αυτό που παραμένει ίδιο; Η διέξοδος του Σίμπα. Ποια ήταν αυτή; Ο Τιμόν και ο Πούμπα φυσικά. Δυο τελείως διαφορετικά ζώα από εκείνον αλλά με κοινό τους χαρακτηριστικό την αγάπη για τον διπλανό τους και τον γνωστό τους μοτο «Χακουναματατα».
Σε κάθε δυσκολία, όσο και αν πιστεύεις ότι όλα πηγαίνουν στραβά, πως δεν αντέχεις άλλο ή πως όλα τελείωσαν, βρες τους δικούς σου Τιμόν και Πούμπα και θα δεις πως όλα θα αλλάξουν. Θα γίνουν πιο φωτεινά, πιο αισιόδοξα.
Και όταν πια θα έχει περάσει η μπόρα, πες Χακούνα Ματάτα!
Βίκυ Γεωργακοπούλου
Comments