Εκκεντρικός, ιδιόρρυθμος, ειλικρινής, χιουμορίστας, καλλιτέχνης …
Ο Βασίλης Ψωμάς είναι ένας “αποτυχημένος ζωγράφος που φτιάχνει το κάδρο του με φωτογραφίες”.

Φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο τοπικό, πανελλαδικό και ευρωπαϊκό τύπο και ξεχωρίζουν για το συναίσθημα που “αιχμαλωτίζουν”.  Μαζί με την Βαλερί ( εξού και το Vas-Val) αποτελούν ένα από τα πιο γνωστά και όμορφα ζευγάρια σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο.

Τον συνάντησα στο ατελιέ του και η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια απίστευτη, αποκαλυπτική κουβέντα  που μου απέδειξε πως ο Βασίλης (σου αρέσει ή όχι) είναι αυτό ακριβώς που δείχνει.

Επιμέλεια:Νάνσυ Γιαννιδάκη

Στο ατελιέ του Βασίλη και της Βαλερί “Vas-Val ” (photo:sfedona.gr)

Η σχέση σου με την Κόρινθο πως ξεκίνησε;

Αν και δεν είμαι Κορίνθιος , ξεκίνησε από πολύ νωρίς από τα παιδικά μου χρόνια. Γεννήθηκα στην Αθήνα, το πατρικό μου σπίτι είναι στο Θησείο. Ο παππούς μου, καθηγητής τότε, διορίστηκε στην Κόρινθο. Αγόρασε αυτό το σπίτι στην Αποστόλου Παύλου (που είμαστε και σήμερα) και εγώ ερχόμουν τα καλοκαίρια. Με ενθουσίαζε η ελευθερία που είχα εδώ. Τότε, εδώ που σήμερα είναι τα φανάρια, ήταν όλο αλάνες. Και φυσικά η θάλασσα, η μεγάλη μου αδυναμία μέχρι και σήμερα. Πήγαινα στην Ιερατική, στο Μαϊάμι.

Ήθελες από μικρός να γίνεις φωτογράφος;

Ούτε που μου είχε περάσει τότε από το μυαλό. Ήθελα να μπω στην Ικάρων, έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Ο πατέρας μου όμως δεν ήθελε, είτε γιατί φοβόταν είτε γιατί ήθελε να γίνω γιατρός. Δεν υπέγραφε για να γίνω ιπτάμενος. Τελικά βρέθηκα στη Σχολή Καλών Τεχνών , από αντίδραση κυρίως. Εκείνη την εποχή δούλευα παράλληλα με τη σχολή ως DJ σε ντισκοτέκ . Όταν μου ήρθε το χαρτί για να παρουσιαστώ στο στρατό, έφυγα για Γαλλία με κλεμμένο διαβατήριο.

Τι δουλειές έκανες στη Γαλλία;

Εκεί δούλεψα ως μακετίστας σε αρχιτέκτονες, σχεδιαστής σε έπιπλα κουζίνας… ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκα στην εφημερίδα La Tribune στη Νότια Γαλλία. Σαν γραφίστας. Έκανα σελιδοποίηση, μακέτες,… Έπεσα πάνω στην αλλαγή τυπογραφία με offset. Περάσαμε από μονοχρωμία σε διχρωμία μέχρι που φτάσαμε στην τετραχρωμία. Μου άρεσαν πολύ τα χρώματα και έτσι πήγα και σπούδασα διαχωρισμό χρωμάτων, χρωμίστας. Ήταν μια φανταστική εμπειρία. Αυτός ο πλούτος των χρωμάτων είναι σκέτη μαγεία για μένα.

Αν μου πεις τώρα πήγαινε Γαλλία δεν ξαναπάω. Γιατί όταν έχεις ζήσει χρόνια στην αναρχία δεν ξαναμπαίνεις εύκολα στην πειθαρχία. Όταν κατεβαίνω Αγκόνα και πρέπει να φορέσω τη ζώνη τρελαίνομαι

 

Η φωτογραφία πως μπήκε στη ζωή σου;

Εκεί στην εφημερίδα που δούλευα ήταν οι φωτογράφοι. Μου άρεσε να τους βλέπω να μπαίνουν μέσα, να φέρνουν το θέμα, να τα πετάνε όλα, να κάθονται με τα πόδια πάνω στα γραφεία με τσιγάρο και ποτό. Έφερναν το «ψωμί» στην εφημερίδα. Σκέφτηκα πως από το να ήμουν και εγώ κλεισμένος σε ένα δωμάτιο όλη μέρα καλύτερα να γινόμουν φωτογράφος. Τους είχα ζαλίσει να με πάρουν μαζί τους, να με μάθουν. Ώσπου μου έδωσαν την πρώτη μου μηχανή (την έχω ακόμα) και με έστειλαν σε ένα ματς του Ράγκμπυ. Θυμάμαι τράβηξα οχτώ  φιλμ  και γύρισα στην εφημερίδα με την ελπίδα να χρησιμοποιήσουν έστω μία φωτογραφία μου για να κλείσουν καμιά «τρύπα». Πρώτο φιλμ το κοιτάζουν, σκατά σκουπίδια, δεύτερο φιλμ σκατά σκουπίδια, τρίτο φιλμ το ίδιο. Και τα οχτώ φιλμ πήγαν στα σκουπίδια. Έκλεισαν την εφημερίδα και πήγαμε στο μπιστρό για ποτά. Εκεί δεν είχε να μου εξηγήσουν τίποτα, οι κουβέντες στα μπιστρό δεν έχουν καμία σχέση με την δουλειά.

Νομίζω πως αν μου τύχαινε να χρειαστεί να βοηθήσω κάποιον την ώρα της αποστολής, πρώτα θα εξασφάλιζα την εικόνα και ύστερα θα βοηθούσα. Είναι σκληρό, απάνθρωπο που το λέω αλλά είναι η αλήθεια

Κρατώντας την πρώτη του φωτογραφική μηχανή.

Τελικά όμως έγινες φωτογράφος

Ναι σιγά σιγά έμαθα. Παρακολουθούσα προσεκτικά τα καδραρίσματα που έκαναν και από εκεί έχω κρατήσει μέχρι σήμερα και τα «σφιχτά κάδρα». Και έτσι άρχισα στο Μontpellier να εργάζομαι πλέον ως φωτογράφος στο τοπικό ρεπορτάζ.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την φωτογραφία;

«Πιάσε την στιγμή». Μην αφήσεις ποτέ την μηχανή σου ελεύθερη χωρίς να ελέγχεις το οπισθοφθάλμιο. Γιατί μπορεί να περάσει κάτι και να είναι αυτό. Ή το έπιασες ή το έχασες.

Αμέτρητες αποστολές, μοναδικές εμπειρίες για τον Βασίλη Ψωμά

Υπήρξαν στιγμές σε κάποια ρεπορτάζ που φοβήθηκες για τη ζωή σου;

Όχι γιατί όταν ψάχνω την εικόνα δεν μπορώ να αντιληφθώ τον φόβο. Είμαι σε μια αποστολή και απλά τραβάω φωτογραφίες. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, μόνο την εικόνα.

Όταν πάω στο νεκροτομείο και τραβάω φωτογραφίες για να στείλουν για αναγνώριση, στον εισαγγελέα … είναι σκληρό αλλά εκείνη των ώρα δεν σκέφτεσαι, δεν αισθάνεσαι κάνεις μόνο την δουλειά σου.  Όπως είναι ο χειρούργος.

Με την Βαλερί πως γνωριστήκατε;

Στη Μασσαλία, σε μια ντισκοτέκ πριν περίπου 28 χρόνια, το 1990. Η Βαλερί δεν είχε έρθει τότε ποτέ στην Ελλάδα και ήθελε να την επισκεφθεί. Ήρθαμε το 1991 στην Ελλάδα και η Βαλερί ήταν αυτή που ήθελε  να μείνουμε εδώ, στην Κόρινθο. Της άρεσε η ηρεμία, η ανθρωπιά, η απλότητα που υπήρχε. Γενικά ο τρόπος ζωής. Άλλα χρόνια τότε.

Η Βαλερί είναι επίσης καταξιωμένη φωτορεπόρτερ. Πολλές φωτογραφίες της έχουν δημοσιευθεί σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά της Γαλλίας

Που θα ήθελες να ταξιδέψεις;

Δεν αντέχω τις υπερβολικά πολιτισμένες χώρες, το δήθεν. Προτιμώ τις τριτοκοσμικές χώρες, Αφρική, Νότια Αμερική …  Εκεί που οι άνθρωποι σε κοιτάνε στα μάτια χωρίς να σκέφτονται πώς να σου την φέρουν πισώπλατα. Αυτοί οι «άγριοι» είναι άνθρωποι. Όπως και οι περισσότεροι μετανάστες που έρχονται εδώ σήμερα. Εμείς οι λευκοί «θερίσαμε ότι σπείραμε».

Σε γενικές γραμμές δεν μετανιώνω για τίποτα που έχω κάνω στη ζωή μου. Ζω την στιγμή και προσπαθώ να μην δένομαι με τίποτα, να ζω ελεύθερος

Το 2017, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ανακήρυξε φωτογράφο της χρονιάς τον Βασίλη Ψωμά