Η Δημοκρατία που κανείς δεν κοιτάζει πια στα μάτια.

Θυμάμαι  το βράδυ της 23ης Ιουλίου 1974. Η κίνηση στη Δαμασκηνού ήταν τεράστια. Ο κόσμος έφευγε για την Αθήνα, για το αεροδρόμιο, για να υποδεχθεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Πέφτει η Χούντα !ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.  Φώναζαν

Έβγαζαν τα χέρια τους έξω από τα παράθυρα και χαιρετούσαν, άλλοι κρατούσαν φωτογραφίες του Καραμανλή, άλλοι ελληνικές σημαίες.

Η 24η Ιουλίου είναι μια μέρα που με συγκινεί .  Υπενθυμίζει τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα, να ψηφίζεις, να εκφράζεσαι, να μην φοβάσαι.

Ημέρα που γύρισε η Δημοκρατία στον τόπο, με τον Καραμανλή να προσγειώνεται νύχτα στο αεροδρόμιο και μια ολόκληρη χώρα να κρατά την ανάσα της. Όνειρα, προσδοκίες για μια δημοκρατική Ελλάδα  και να είσαι 23 χρονών.

Και σήμερα; Με τα άσπρα σου μαλλιά κρατάς και πάλι την ανάσα σου, αλλά όχι από συγκίνηση,αλλά γιατί   η Δημοκρατία δοκιμάζεται .

Η φετινή εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την 51η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έμοιαζε περισσότερο με gala περιοδικού μόδας παρά με επέτειο εθνικής σημασίας.

Δεν θύμιζε τίποτα από εκείνα που με ευλάβεια είχαμε κρατήσει από το βράδυ αυτό στις ψυχές μας.

Τα βλέμματα  και φυσικά οι κάμερες έψαχναν χρώματα, γραμμές και αξεσουάρ. Όχι πολιτικό λόγο, όχι μνήμη, όχι στάση.

Και ο απλός κόσμος; Κοιτάζει άναυδος. Άλλοι γελούν πικρά, άλλοι θυμώνουν.  Άλλοι αδιαφορούν .

Βλέπει πολιτικούς να ποζάρουν αυτάρεσκα στις αυλές της Δημοκρατίας , της ίδιας Δημοκρατίας που μερικοί εξ αυτών  υπονόμευσαν.

Και βλέπει μια Βουλή που αντί να αποτελεί παράδειγμα λόγου και πολιτικού ήθους, έχει καταντήσει πεδίο καθημερινών ανάρμοστων εκφράσεων, αλληλοσπαραγμού και φτηνής αντιπαράθεσης.

Αντί για επιχειρήματα, προσβολές, αντί για διάλογο, ύβρεις.

Κι όσο για τη Δημοκρατία;    Το ουσιαστικό μήνυμα  που  εμπνέει και  ξυπνά τον στοχασμό ειναι ένα «σήμερα, για να τιμήσουμε, πρέπει να αγρυπνούμε».

Περίσευαν τα χαμόγελα, τα μοντέλα, τα ψηλοτάκουνα σαν να ήταν όλοι βγαλμένοι από τις πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης .

Όμως η Δημοκρατία δεν είναι πασαρέλα. Είναι ευθύνη. Δεν είναι γιορτή «παρουσιών». Είναι διαρκής αγώνας  για δικαιοσύνη, για ελευθερία, για αλήθεια.Είναι νοιάξιμο για τον λαό .

Για τον λαό που προσπαθεί για το καλύτερο.

Και σήμερα που η Ελλάδα και η Κύπρος καίγονται, ας ανατρέξουμε στην αύρα των σιελ  αποχρώσεων των κουστουμιών και των γυναικείων πολυτελών  ενδυμάτων, για να  νιώσουμε καλύτερα.

Ευτυχώς οι Εύζωνες έμειναν στο ύψος τους.

Μαρία Χρισταρά