Ξανά φωτιά στα Εξαμίλια: Την ώρα που η Κορινθία βρίσκεται στο Επίπεδο 4 επικινδυνότητας, κάποιοι εξακολουθούν να δρουν ανενόχλητοι

Την ώρα που η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας έχει θέσει την Κορινθία σε κατάσταση “πολύ υψηλού κινδύνου” πυρκαγιάς (Επίπεδο 4) και ενώ με υπογραφή του Αντιπεριφερειάρχη Κορινθίας Αναστάσιου Γκιολή ισχύει απαγόρευση διέλευσης, παραμονής και κυκλοφορίας πολιτών και οχημάτων σε ευπαθείς περιοχές, φωτιά εκδηλώθηκε χθές και πάλι στα Εξαμίλια, στα γνωστά σημεία.

Το ερώτημα που προκύπτει και οργίζει τους πολίτες είναι απλό: Πώς συνεχίζει να δρα ανενόχλητα μία συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, χωρίς κανένας αρμόδιος να μπορεί ή να θέλει να παρέμβει;

Η πυρκαγιά στα Εξαμίλια έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα περιστατικών, με κοινό παρονομαστή τη γεωγραφική επανάληψη και την απόλυτη ατιμωρησία. Την ώρα που οι απλοί πολίτες στερούνται πρόσβασης σε δάση, άλση, παραλίες και φυσικές περιοχές όπως ο Πευκιάς, η Σκαλωσιά ή η Μυλοκοπή, για λόγους πρόληψης πυρκαγιάς, κάποιοι άλλοι φαίνεται να λειτουργούν εκτός πλαισίου νόμου και χωρίς συνέπειες. Το μέτρο της απαγόρευσης διέλευσης και κυκλοφορίας καθώς και όλοι οι περιορισμοί που ισχύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου (έως 31 Οκτωβρίου 2025), ισχύουν για τους πάντες… εκτός από τους συνήθεις παραβάτες.

“Άβατο” χωρίς έλεγχο και χωρίς ευθύνες

Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα εμφανίζεται να καίει ανοιχτά πάσης φύσεως υλικά, χωρίς καμία συνέπεια, παρά το γεγονός ότι η επικινδυνότητα είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει ακόμα και επιθέσεις σε πυροσβέστες και εθελοντές, οι οποίοι προσπάθησαν να κάνουν το καθήκον τους.

Πού είναι η αστυνόμευση;

Πού είναι η επιβολή νόμου;

Ποιος θα προστατέψει τελικά την Κορινθία;

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Για τον απλό πολίτη, τα πρόστιμα είναι έτοιμα: αν πατήσεις δασικό μονοπάτι, αν πας για μπάνιο σε απαγορευμένη παραλία, αν σταθείς κοντά σε χορτολιβαδική περιοχή. Για τους γνωστούς παραβάτες όμως, ούτε έλεγχος, ούτε προσαγωγές, ούτε εφαρμογή των μέτρων. Και το κράτος, κάθε φορά, κοιτάει αλλού. Όταν η ανομία μετατρέπεται σε κανονικότητα το πρόβλημα παύει να είναι “τοπικό”. Γίνεται συστημικό.

Όσο κανείς δεν τολμά να εφαρμόσει τον νόμο ισότιμα, όσο οι αποφάσεις μένουν στα χαρτιά και οι φωτιές ξεσπούν στα ίδια σημεία με μαθηματική ακρίβεια, δεν μιλάμε για ατύχημα, ούτε για συγκυρία. Μιλάμε για συνειδητή ανοχή. Και η ευθύνη βαραίνει πλέον όχι μόνο τους παραβάτες, αλλά και εκείνους που δεν πράττουν τα αυτονόητα.

Η κοινωνία απαιτεί απαντήσεις και πράξεις.
Όχι άλλες φωτιές, όχι άλλες “ειδικές” μεταχειρίσεις.
Όχι άλλη σιωπή.