Ετοιμάζουν μίνι δομές μεταναστών στα χωριά κάτω των 2000 κατοίκων – Όταν οι αποφάσεις παίρνονται μακριά από τις τοπικές κοινωνίες…

Η πρόσφατη θεσμοθέτηση της δυνατότητας φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών –μέχρι 100 ατόμων– σε μικρούς οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων έχει προκαλέσει εύλογη ανησυχία σε πολλές τοπικές κοινωνίες. Δεν πρόκειται για μια απλή πολεοδομική ρύθμιση· πρόκειται για μια κοινωνική επιλογή με συνέπειες, ιδιαίτερα όταν γίνεται χωρίς προηγούμενο διάλογο, χωρίς ενημέρωση και χωρίς συναίνεση.

Στα μικρά χωριά, η κοινωνική ισορροπία είναι εύθραυστη. Οι κάτοικοι γνωρίζονται μεταξύ τους, υπάρχουν δεσμοί εμπιστοσύνης, κοινές αξίες, παραδόσεις και τρόπος ζωής. Η ξαφνική ένταξη πληθυσμών με εντελώς διαφορετική πολιτισμική, θρησκευτική ή κοινωνική αντίληψη δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι θέμα ρατσισμού ή ξενοφοβίας· είναι θέμα πραγματικότητας.

Όταν σε ένα χωριό των 300-500 κατοίκων εγκαθίσταται μια ομάδα 100 ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο, τότε η αναλογία αλλάζει ριζικά. Ο φόβος δεν είναι παράλογος: Μια παρεξήγηση, μια πολιτισμική ασυμβατότητα, μια λανθασμένη ενέργεια μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις. Και ποιος τις διαχειρίζεται; Πού είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι διαμεσολαβητές, οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί;

Το ελληνικό χωριό δεν είναι ούτε δομή φιλοξενίας, ούτε πολυπολιτισμικό αστικό κέντρο. Και οι κάτοικοι δικαιούνται να γνωρίζουν τι αλλάζει στον τόπο τους. Δικαιούνται να εκφράσουν την ανησυχία τους χωρίς να χαρακτηρίζονται συλλήβδην.

Αν πραγματικά η πολιτεία θέλει ένταξη, αποσυμφόρηση και κοινωνική ηρεμία, τότε πρέπει να μιλήσει με τους ανθρώπους, να σχεδιάσει με διαφάνεια και να εξασφαλίσει όρους ισορροπημένης συμβίωσης. Διαφορετικά, δεν μιλάμε για συνύπαρξη, αλλά για επιβολή – και αυτό ιστορικά ποτέ δεν οδήγησε σε αρμονία.

Γιατί χωρίς εμπιστοσύνη και συναίνεση, ακόμη και οι καλές προθέσεις μπορεί να γίνουν θρυαλλίδα κοινωνικής έκρηξης.

Ειδικότερα αναφέρεται στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β, (άρθρο 14, παράγραφος Γ-ι, )Με το π.δ. οριοθέτησης του οικισμού, εντός των Ζωνών του και μέχρι την πολεοδόμηση αυτού, (…) επιτρέπεται να καθορίζονται οι εξής χρήσεις γης, σύμφωνα με το άρθρο 16 του π.δ. 59/2018:

Γ. Με το π.δ. της οριοθέτησης μπορεί να καθορίζονται εντός της Ζώνης Β1 του οικισμού, με βάση τα ειδικότερα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του, πέραν των επιτρεπόμενων χρήσεων, και οι εξής:

α. (16.1) Στάθμευση αυτοκινήτων μέχρι 3,5 τόνους κοινής χρήσης, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων.

β. (17) Πρατήρια παροχής καυσίμων και ενέργειας.

γ. (18) Πλυντήρια, λιπαντήρια αυτοκινήτων.

δ. (19.1) Συνεργεία επισκευής αυτοκινήτων συνήθων οχημάτων (συμπεριλαμβάνονται μοτοσικλέτες και μοτοποδήλατα) μέχρι 3,5 τόνους μικτού φορτίου ή δυνατότητα μεταφοράς μέχρι 9 ατόμων.

ε. (24.1) Γεωργικές, δασικές, κτηνοτροφικές, αλιευτικές και λοιπές αγροτικές εκμεταλλεύσεις και (24.2) γεωργικές αποθήκες και λοιπές εγκαταστάσεις αγροτικού τομέα.

στ. (26) Εγκαταστάσεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

ζ. (34) Εγκαταστάσεις Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (φωτοβολταϊκά).

η. (21.Α) Κέντρα Δεδομένων και τεχνολογικής υποστήριξης επιχειρήσεων και λοιπές συνοδευτικές δραστηριότητες (Data Centres).

θ. (36.Α) Κέντρα Περίθαλψης Ειδών Άγριας Πανίδας (ΚΕΠΕΑΠ).

ι. (41) Eγκαταστάσεις προσωρινής υποδοχής και φιλοξενία προσφύγων μέχρι εκατό (100) ατόμων.