By 
Με μια απόφαση που θυμίζει περισσότερο γενική απαγόρευση παρά στρατηγική πρόληψης, η Περιφέρεια Πελοποννήσου ανακοίνωσε την επιβολή αυστηρών περιορισμών πρόσβασης σε δάση, πάρκα και περιοχές NATURA κατά την αντιπυρική περίοδο 2025. Από την 1η Μαΐου έως και τις 31 Οκτωβρίου, οι πολίτες καλούνται ουσιαστικά να ξεχάσουν κάθε είδους δραστηριότητα στο φυσικό περιβάλλον, από τη βόλτα μέχρι την κατασκήνωση — υπό τον φόβο του δείκτη επικινδυνότητας.
Απαγόρευση με το δάχτυλο στον χάρτη και τη σφραγίδα του Google Earth
Η Περιφερειακή Ενότητα Κορινθίας, με χαρακτηριστική γραφειοκρατική βαρύτητα, απαγορεύει την κυκλοφορία σε συγκεκριμένες δασικές διαδρομές όπως «Μ.Σ. Τρικάλων – Λίμνη Δασίου (Ζήρεια)», «Διασταύρωση Καρυάς – Σαραντάπηχο» και «Πανόραμα – Διάσελο Κυνηγού», σε ημέρες με δείκτη επικινδυνότητας 4 ή 5. Οι περιοχές προσδιορίζονται μέσω αποσπασμάτων του Google Earth, σαν να πρόκειται για σχεδιασμό εκδρομής, όχι για σοβαρή αντιπυρική στρατηγική.
Ολόκληρη η φύση σε “καραντίνα”;
Το καυστικό ερώτημα παραμένει: πρόκειται για μια πραγματικά χρήσιμη πρόληψη ή για τη διαιώνιση της ευκολίας με την οποία το κράτος αντιμετωπίζει τα δάση; Αντί να στελεχώσει επαρκώς τις δασικές υπηρεσίες, να εγκαταστήσει δίκτυα επιτήρησης, να προχωρήσει σε καθαρισμούς και πρόληψη σε επίπεδο υποδομών, επιλέγει το γνώριμο: κλείνουμε τα πάντα και απαγορεύουμε σε όλους.
Το αποτέλεσμα; Οι πολίτες μετατρέπονται σε υπόπτους και η φύση σε απαγορευμένη ζώνη, ενώ οι πραγματικοί εμπρηστές —η αμέλεια, η έλλειψη φύλαξης, οι πρόχειρες χωματερές, οι ανεξέλεγκτες δραστηριότητες— συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Η απόφαση αφήνει περιθώρια μόνο για τους μόνιμους κατοίκους ή εργαζομένους σε δασικές περιοχές, υπό την προϋπόθεση ότι μπορούν να το αποδείξουν. Οι υπόλοιποι —τουρίστες, φυσιολάτρες, απλοί πεζοπόροι— μένουν εκτός, ακόμα και σε μέρες με χαμηλό κίνδυνο, εάν μια δημόσια ανακοίνωση αποφασίσει να ανεβάσει τον πήχη.
Πού τελειώνει η προστασία και πού αρχίζει η αυθαιρεσία;
Η αυστηρότητα της απόφασης, συνδυασμένη με την αδιαφορία για ενεργητική πρόληψη, γεννά σοβαρά ερωτήματα για τη σχέση των αρχών με τη φύση: είναι η προστασία άλλοθι για την απουσία υποδομών και προσωπικού ή πραγματική πρόνοια για τον κίνδυνο πυρκαγιών;
Ειδικά σε περιοχές NATURA, όπου η διαχείριση απαιτεί ευαισθησία και γνώση, οι καθολικές απαγορεύσεις υποκαθιστούν τον σχεδιασμό. Οικοτουρισμός, πεζοπορία, υπαίθρια δραστηριότητα, τοπική οικονομία: όλα παραμερίζονται χάριν ενός μοντέλου απαγορευτικής “ασφάλειας”.
Τι θα γινόταν αν…
Αν, αντί για οριζόντιες απαγορεύσεις, η Περιφέρεια Πελοποννήσου επένδυε στην επιτήρηση, την πρόληψη, την ευαισθητοποίηση; Αν, αντί για μέτρα αποτροπής παρουσίας, ενίσχυε την υπεύθυνη παρουσία πολιτών και εθελοντών στα δάση;
Για την ώρα, όμως, η απάντηση της Πολιτείας στον φόβο είναι το λουκέτο. Και η φύση, όπως πάντα, πληρώνει τη λογική της απραξίας.
Comments