By 
Με την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου, ένα γνώριμο μοτίβο επανέρχεται: γενικευμένες απαγορεύσεις από την Πολιτική Προστασία και τις Περιφέρειες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθεί η “τάξη” μέσα από την απομόνωση. Απαγόρευση κυκλοφορίας σε δασικές περιοχές, απαγόρευση διέλευσης, απαγόρευση στάθμευσης τροχόσπιτων. Όλα στο όνομα της προστασίας του φυσικού πλούτου και της ανθρώπινης ζωής.
Όμως πόσο προστατευτικά —και κυρίως πόσο εφαρμόσιμα— είναι αυτά τα μέτρα στην πράξη;
Το δάσος ως «απαγορευμένη ζώνη»
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, κατά την αντιπυρική περίοδο, με απόφαση του Περιφερειάρχη (ή άλλων αρμοδίων οργάνων), μπορεί να επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας σε δασικές περιοχές όταν ο δείκτης επικινδυνότητας είναι υψηλός. Στην πράξη, αυτό μεταφράζεται σε μπαριέρες, απειλές προστίμων και ανακοινώσεις πανικού.
Το αποτέλεσμα; Ο φιλήσυχος πολίτης που θέλει να περπατήσει στο βουνό ή να δροσιστεί σε μια απομακρυσμένη παραλία αντιμετωπίζεται ως ύποπτος εμπρηστής, και η φύση μετατρέπεται από δημόσιο αγαθό σε απαγορευμένο πεδίο.
Τα τροχόσπιτα στο στόχαστρο
Σαν να μην έφτανε η απαγόρευση κυκλοφορίας, τα τροχόσπιτα αντιμετωπίζονται πλέον σχεδόν ως πυροκίνδυνοι οδοστρωτήρες. Ειδικά στις παραθαλάσσιες και ορεινές περιοχές, πολλοί Δήμοι και Λιμενικά Ταμεία απαγορεύουν τη στάθμευση ή διαμονή σε τροχόσπιτα, θεωρώντας τα απειλή για το περιβάλλον.
Πρόκειται για μια τιμωρητική προσέγγιση απέναντι σε πολίτες που τις περισσότερες φορές:
-
κινούνται με αυτονομία και ελάχιστο αποτύπωμα,
-
σέβονται τη φύση,
-
επιλέγουν τον εναλλακτικό τουρισμό συνειδητά και ειρηνικά.
Αντί να υπάρξουν υποδομές, κανόνες, ζώνες επιτρεπόμενης στάθμευσης και ουσιαστικός έλεγχος, προτιμάται το εύκολο: η καθολική απαγόρευση.
Πρόληψη χωρίς καταστολή γίνεται;
Το επιχείρημα “καλύτερα περιορισμός παρά καταστροφή” μπορεί να ακούγεται λογικό, όμως η ιστορία μάς δείχνει ότι χωρίς εμπιστοσύνη στον πολίτη, καμία πρόληψη δεν αποδίδει. Οι πραγματικοί εμπρηστές δεν σταματούν σε μία μπάρα ή ένα πρόστιμο. Αντίθετα, η απαγόρευση λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος μηχανισμός: περιορίζει τους νομοταγείς, ενώ αφήνει περιθώρια στους παραβάτες να δρουν ανενόχλητοι.
Η Πολιτεία οφείλει να επενδύσει:
-
Στην εκπαίδευση του πολίτη και την περιβαλλοντική συνείδηση.
-
Στη διαρκή παρουσία πυροφύλαξης, και όχι μόνο κατά τις φωτιές.
-
Στη συνεργασία με εθελοντές, Δήμους, κοινότητες και ταξιδιώτες.
Τελικά, τι θέλουμε;
Ένα κράτος που προστατεύει με φροντίδα ή ένα κράτος που απαγορεύει για να μην αναλάβει ευθύνη; Η ελευθερία και η ασφάλεια δεν είναι αντίπαλοι. Η κοινωνία χρειάζεται και τα δύο — ισορροπημένα, με λογική, συμμετοχή και εμπιστοσύνη.
Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορία, οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να κλειστούν σε σπίτια, αλλά για να ζήσουν ελεύθεροι — και υπεύθυνα.
Comments