Γιώργος Καλλιακμάνης: Το 60% των αστυνομικών δεν πρέπει να οπλοφορούν

Η πρόσφατη υπόθεση κακοποίησης παιδιών και της συζύγου από αστυνομικό της Βουλής φέρνει ξανά στο προσκήνιο την ανάγκη για σοβαρό διάλογο σχετικά με τη λειτουργία και την αξιοπιστία της Ελληνικής Αστυνομίας. Τα όσα αποκαλύφθηκαν μέσα από την εκπομπή «Εξελίξεις Τώρα» της Αναστασίας Γιάμαλη στον MEGA δεν προκαλούν μόνο σοκ, αλλά και θυμό για μια κατάσταση που φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Η φράση του Γιώργου Καλλιακμάνη, επίτιμου Προέδρου των Αστυνομικών Υπαλλήλων Νοτιοανατολικής Αττικής, ήταν καυστική: «Το 60% των όπλων στην ΕΛ.ΑΣ. θα έπρεπε να αφαιρεθεί». Ένας ψυχίατρος, όπως αποκάλυψε, είχε το θάρρος να κάνει αυτήν την πρόταση, βασισμένος στην εκτίμησή του για την ψυχική κατάσταση πολλών αστυνομικών. Το αποτέλεσμα; Ο άνθρωπος αυτός εκδιώχθηκε από το Σώμα, γιατί θεωρήθηκε υπερβολικός.

Αυτή η δήλωση δεν είναι απλώς μια άποψη. Είναι ένα κατηγορώ απέναντι σε ένα σύστημα που επιτρέπει «κουνημένους εγκεφαλικά» -όπως είπε χαρακτηριστικά ο Καλλιακμάνης- να οπλοφορούν και να εκτίθενται σε καταστάσεις όπου το ψυχολογικό τους προφίλ μπορεί να γίνει απειλή για τους πολίτες.

Δείτε το βίντεο απο την εκπομπή «Εξελίξεις Τώρα» στο MEGA

Η Εμπιστοσύνη της Κοινωνίας Κλονίζεται

Το τελευταίο διάστημα, η ΕΛ.ΑΣ. απέτυχε παταγωδώς στην καταδίωξη ενός φυγόδικου στην Κορινθία, η οποία διήρκεσε σχεδόν έναν μήνα, αφήνοντας τη δημόσια τάξη σε κίνδυνο, καθώς αποδείχθηκε πως ο δράστης ήταν κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία. Και ενώ όλοι περιμέναμε την σύλληψη αυτού του ανθρώπου, και πριν προλάβει να εξαπλωθεί η ηρεμία και η ικανοποίηση, μια νέα υπόθεση κακοποίησης δείχνει ότι τα προβλήματα της ΕΛ.ΑΣ. δεν είναι μεμονωμένα, αλλά αποτελούν ένα συνοθύλευμα ωχαδελφισμού και στρουθοκαμηλισμού, όπου με τακτικές “κρύψε το κάτω από το χαλί” προσπαθεί να δείχνει την εικόνα ενός σοβαρού σώματος που προστατεύει τον πολίτη.

Πώς μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην αστυνομία όταν διαρκώς έρχονται στο φως υποθέσεις που δείχνουν την αποτυχία του συστήματος να προλάβει τραγικά περιστατικά;

Από την υπόθεση του αστυνομικού της Βουλής που κακοποιούσε την οικογένειά του, την υπόθεση του επί μήνα φυγόδικου με συχνές εμφανίσεις στην Κορινθία, την υπόθεση Κορκονέα και Γρηγορόπουλου, μέχρι την ιστορία της Χωροφυλακής, οι αναφορές για αστυνομική βία στους δρόμους είναι ατελείωτες.

Πώς μπορεί η κοινωνία να επικεντρωθεί στους καθημερινούς ήρωες, τους αστυνομικούς με τους πενιχρούς μισθούς που στον δρόμο κάνουν τη δουλειά τους, τη στιγμή που άλλοι συνάδελφοί τους ή ανώτεροί τους είναι βουτηγμένοι στη λάσπη;

Ο αστυνομικός αυτός, που υπηρετούσε σε ένα τόσο σημαντικό πόστο όπως η Βουλή, δεν φαινόταν να ελέγχεται ουσιαστικά από κανέναν. Πώς γίνεται να περνά ψυχοτεχνικά τεστ, ενώ κακοποιούσε τη σύζυγό του και τα παιδιά του;

Ποιος ελέγχει αυτούς που υποτίθεται πως ελέγχουν την κοινωνία;