Περί ιστορίας ….η περίπου ιστορίες ….που καταντούν υστερίες ?

Για τους αρχαίους Έλληνες αληθές(α+ληθη) είναι ο,τι δεν ξεχνιέται …. Για τους νεοέλληνες εθνικον ειναι ο,τι είναι αληθές …. Ιστορία δεν είναι η κυρία της οποίας οι καφενόβιοι Νεοέλληνες δηλώνουν εραστές, που βολοδέρνει στο αχανές οικόπεδο της διεθνούς συνωμοσιολογίας, της ασυνάρτητης ημιμάθειας και της ατεκμηρίωτης αυτοκολακείας. Δηλαδή, δεν είναι οποία αφήγηση βολεύει στο στήσιμο της εθνικής μυθολογίας.  Ιστορία είναι το αποδεδειγμενο και τεκμηριωμένο “που – ποιος – ποτέ -τι  ?” μαζί με το επίσης τεκμηριωμένο ” πως και γιατί ? ” «Η Ιστορία είναι φιλοσοφία με παραδείγματα» ! Ο Γιάννης Σκαρίμπας, πάλι, μέσα στον καταγγελτικό του οίστρο, διαπίστωνε πως «μήτε η χολέρα μήτε η πανούκλα έκαναν τόσο κακό στην ανθρωπότητα, όσο οι ιστορικοί και η ιστορία τους». Ο Σάμιουελ Μπάτλερ είχε αλλάξει την ιεραρχία του σύμπαντος με το ανεπανάληπτο «ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν, οι ιστορικοί μπορούν». Πιο ρεαλιστής απ’ όλους, ο δαιμόνιος Ουίνστον Τσόρτσιλ βρήκε τελικά το κόλπο. «Η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, διότι σκοπεύω να τη γράψω εγώ», είχε πει μασουλώντας το πούρο του.   Μιλώ για την ιστορία και την αναγωγή στην πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ μόνον για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους.

Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την έστω επιλεκτική (πολίτες Vs δούλοι )αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε τον στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ,ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα . Απαίτηση ανθελληνικότατη ! Γιατί ένας αυτάρεσκος ορισμός της ελληνκότητας είναι το “ΟΥΧ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙΝ” Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής, (ελληνιστικό = σαν ελληνικό), οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία.

Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των «δυνατών» και των ευνούχων της αυλής.  Είναι το Βυζάντιο η Αυτοκρατορία του Σκότους ? Οι βυζαντινοί, οι χειρότεροι διώκτες του Ελληνισμού, ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως έλληνες. Το συνηθισμένο όνομα της αυτοκρατορίας, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι : «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία» που λογίζεται και αυτοπροσδιορίζεται πάντα ως η «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ». Οι πολίτες της αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν ως «ρωμαίοι». «Έλληνας» για τους βυζαντινούς ήταν όρος υβριστικός, επειδή σήμαινε λάτρης της αρχαίας (ελληνικής) θρησκείας. Ο «έλληνας» ως εθνοτικός και φυλετικός προσδιοριστικός όρος είχε ταυτιστεί με την «παλιά» θρησκεία, που λόγω χριστιανισμού έπρεπε να εκριζωθεί βίαια, λόγος για τον οποίο όσοι αυτοπροσδιορίζονταν έλληνες μαρτύρησαν χύνοντας το αίμα τους στο όνομα της βυζαντινής θεοκρατίας. Ο Ελληνισμός επιβίωνε εντός της αυτοκρατορίας χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός. Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι θεωρούμενοι ως εκλεκτοί του χριστιανικού θεού και ηγέτες όλων των υπολοίπων κρατών, οι αιμοσταγείς αυτοί διώκτες των ελλήνων, οι καταστροφείς των ελληνικών ναών, που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως «αγίους», δεν στερούνταν ελληνικής καταγωγής μόνο, αλλά και ελληνικής συνείδησης. Ήταν βούλγαροι, ίβηρες, αρμένιοι, ίσαυροι, καρδούχοι, ιλλυριοί, σλάβοι, φράγκοι, και ελάχιστοι έλληνες με μικτή καταγωγή (από έναν γονέα έλληνα).

ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΤΑΝ ΩΣ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ” Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ” ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ (!) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ-ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 19ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι εισπράτουν τους φόρους (για λογαριασμό του Σουλτάνου ) και κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ΄ αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού ,από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την επιφυλακτικότητα έως αρνηση στην εξέγερση συγκεκριμένων φατριών ,μαζί με την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό μαζί με το έλλειμα πολιτικής κοινωνίας είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ , το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό.

Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Μαυροκορδατοι κλπ.μεχρι τις μέρες μας !!! Ομως αυτη η φυλή μπόρεσε να κρατηθεί δίχως κρατική οντότητα για περίπου 2000χρονια . Ρωμαΐοι ,Βυζαντινοί ,Τούρκοι και διάφοροι περιστασιακοί κατακτητές δεν κατάφεραν να μας αφομοιώσουν . Ίσως το ΟΜΟΑΙΜΟ ,το ΟΜΟΗΘΕΣ ,το ΟΜΟΓΛΩΣΣΟ και το ΟΜΟΘΡΗΣΚΟ μας κράτησαν απο το χέρι για να μας οδηγησουν στην δημιουργία του εθνικού κράτους . Ίσως πάλι το εξηγεί καλύτερα ο Γ. Σεφέρης : “Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου.” Υ.Γ.  Ο ορισμός της φαιδρότητας είναι να υποστηρίζει κανείς πως οι Έλληνες επαναστάτησαν “για να αποκτήσουν την ελευθερία τους …και για να μοιάσουν στους Δυτικοευρωπαίους” Η θυσία  των πεινασμένων και ξυπόλυτων Ελλήνων είχε με βεβαιοτητα απελευθερωτικό και ταυτόχρονα κοινωνικό περιεχόμενο . Ο πρώτος στόχος επετεύχθη ,ο δεύτερος  απετυχε ! Γιατι κανενας λαός δεν θυσιάζεται μόνο και μόνον για να αλλάξει τον αφέντη του παραμένοντας δούλος . Τέλος η  ιστορία δεν είναι ένα παραμυθάκι ,δεν είναι η επιλεκτική χρονολόγηση γεγονότων ,δεν εξηγηται με Μητσους και με Κιτσους και δεν διαμορφώνεται με αφηγήματα που στόχο έχουν να συντηρούν την βολική εθνικη μυθολογία .

Σπύρος Δημογέροντας