Υπήρχε μια ενδόμυχη ελπίδα ότι η πρόσφατη υγειονομική κρίση θα έκανε τους σκληρούς νεοφιλελεύθερους να επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες τους και να αναγνωρίσουν την ανάγκη ορισμένοι τομείς της δημόσιας ζωής, ιδίως η παιδεία και η υγεία να μείνουν εκτός της μανίας ιδιωτικοποιήσεων και outsourcing και να στηριχτούν ουσιαστικά και πολύπλευρα από την πολιτεία. Στο εξωτερικό φαίνεται να γίνονται κάποιες τέτοιες κινήσεις στη χώρα μας όμως  η Κυβέρνηση έχει βαλθεί να μας πείσει όλους ότι διατηρεί ανέπαφα όλα τα νεοφιλελεύθερα αντισώματά της.

Η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να αδιαφορεί πλήρως για τις κοινωνικές ανάγκες και συνεχίζει την υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Ξεκίνησε με την εξίσωση των ιδιωτικών κολεγίων με τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου και την απαξίωση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνεχίζει ακάθεκτη το σχέδιο της στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Αυξάνεται το ανώτερο όριο των μαθητών στους 26 και μάλιστα εν μέσω πανδημίας, ενδεικτικά στο νομό Αττικής χάνονται 1.000 τάξεις και οι αντίστοιχες θέσεις των εκπαιδευτικών, ενώ δυσχεραίνεται σημαντικά η εκπαιδευτική διαδικασία. Εκδιώκεται το 40% των μαθητών από τα ΕΠΑΛ. Επανέρχεται η τιμωρητική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και  το αναχρονιστικό μέτρο της αναγραφής της “διαγωγής” των μαθητών/τριών στα απολυτήρια και των πολυήμερων ποινών. Σχεδιάζονται σχολεία πολλών ταχυτήτων με το κριτήριο της περιβόητης αριστείας. Καθιερώνονται αλλεπάλληλοι εξεταστικοί φραγμοί. Επανέρχεται η λαιμητόμος Τράπεζα Θεμάτων από την Α’ Λυκείου. Η εκπαίδευση πηγαίνει ολοταχώς πίσω στο 2012-14 στα δίσεκτα μνημονιακά χρόνια για μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Όλα αυτά την ίδια ώρα που το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας έχει δεχθεί τα πυρά όλων των κοινωνικών φορέων που ασχολούνται με τον χώρο της εκπαίδευσης αλλά και των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών και των γονέων, ακόμα και της παράταξης που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Όμως η Υπουργός λέει πως δεν είδε τα 5.000 σχόλια στη δημόσια διαβούλευση, ότι δεν έμαθε για τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, ότι δεν χτυπά το τηλέφωνο του γραφείου της από γονείς που ανησυχούν και αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους. Βέβαια είναι η ίδια που σκέφτηκε να καταργήσει τη θεσμό του ολοήμερου σχολείου, ενός θεσμού ανάσα για τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, μέσω της τηλεόρασης, χωρίς τροποποίηση του νομοθετικού πλαισίου.

Το προεκλογικό όραμα του νυν πρωθυπουργού για το Περιστέρι που θα «βγάζει» ψυκτικούς και για τους δικηγόρους από το Κολωνάκι δεν είναι απλά μια λεκτική διολίσθηση. Είναι μια ντετερμινιστική αρχή που βρίσκεται στον πυρήνα του νέο-συντηρητισμού και θέλει την εσαεί αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων. Αυτό ακριβώς το σχέδιο εκλεπτυσμένου ελιτισμού υπηρετεί όλη η «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που επεξεργάζεται και εφαρμόζει η κυρία Κεραμέως.

Ο οδοστρωτήρας της παιδείας δημιουργεί ένα σχολείο φθηνό για το κράτος, ακριβό για την οικογένεια, τιμωρητικό για τους εκπαιδευτικούς, ανταγωνιστικό και άδικο για τους μαθητές, ένα οργουελιανής έμπνευσης δημιούργημα που οξύνει αντί να αμβλύνει τις ανισότητες και δρα καταλυτικά κατά των ίσων ευκαιριών. Παραβλέπουν τον Πυθαγόρα που είχε πει ότι «Θεμέλιο κάθε πολιτείας είναι η ανατροφή των νέων». Θέλουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία των «λίγων και αρίστων» και όχι των πολλών, βάλλουν κατά του ίδιου του πυρήνα της Δημοκρατίας.